Ruas

Foto de Carmen Vervloet

ABANDONO

Jovens perambulam pelas ruas
Sem rumo, desesperançados, carentes,
Quadro desesperador e freqüente
Nas cidades do nosso Brasil,
Pátria mãe gentil
De solo fértil e abundâncias mil!

Ignorados pela vida
Ou pelo Poder?

Escolas sucateadas, esquecidas,
Ruindo abandonadas,
Verbas públicas que nunca
Chegam ao seu destino
Mudam o rumo
De brasileiros tão meninos
Ferindo os versos do seu hino!

“BRASIL, DE AMOR ETERNO SEJA SÍMBOLO
O LÁBARO QUE OSTENTAS ESTRELADO,
E DIGA O VERDE-LOURO DESSA FLÂMULA
-PAZ NO FUTURO E GLÓRIA NO PASSADO.”

Raras oportunidades de emprego
E assim deixam em arrego
Os seus míseros barracos
Onde viviam amontoados como sacos
Vazios de alimentos,
Cheios de ressentimentos!

E perambulam pelas ruas
Hostis, frias, secas de amor,
Cheias de armadilhas e dor!
O tempo ocioso, o estômago a roncar,
Um pão a mendigar!

Buscam outras escolas
Prá preencher o vazio e a fome
Companheiros de toda hora,
Neste amanhecer sem aurora!
Encontram a escola dos excluidos,
Dos preteridos e desiludidos!

Matriculam-se na escola da marginalização,
Do tráfico, do crime, da violência,
Suprindo suas carências
De amor, de teto, de alimentos,
De esperança no futuro
De uma pátria mais amável
Como versa a letra de seu hino
Num sentimento genuíno!

“DOS FILHOS DESTE SOLO ÉS MÃE GENTIL,
PÁTRIA AMADA,
BRASIL!”

Excluidos pelo destino
Ou pelo Poder?
A história vai dizer
Escrevendo em negras letras
A insensibilidade do Poder
Que não quis ver
Em cada um desses jovens
Um cidadão brasileiro.
Mancha na história deste
País hospitaleiro!

Carmen Vervloet
Todos os direitos reservados à autora.

Foto de von buchman

Me fez atrevida...Me fez bandida, - Por que te amo, te quero , te desejo... Roseli & Von

Apaga minha fogueira
Desça minhas ruas
Procure-me, me encontre e me encante
Explores meus vales, becos, picos e cume
Rozeli

Que delicia é apagar teu fogo
Explorar tua carne, cavalgar em teus vales
Penetrar em teus becos, saciar no teu cume,
O frenezi do se dar...
Von

Não há perigo em chegar
Não sou metade, não sou pedaço...sou inteira
Moleca sapeca, menina faceira
Rozeli

O perigo é eu me apaixonar...
Não vou me satisfazer nem com metade ou pedaço...
Te quero por inteira, minha sapeca...
Menina faceira de desejos de devassa...
Von

Rola comigo na cama, incendeia
Você ressurge como lobo faminto
E na fonte da adolescência madura
O sonho acontece !
Rozeli

Como é bom rolar com você na cama ...
Em cada posição um realizar,
Como lobo faminto quero me saciar,
E teus sonhos e fetiches quero realizar..
Von

Sinto-te além do olhar
Sangro tua pele com minhas garras
Cravo os dentes no teu peito
Tua mão invade...
Rozeli

Com tuas garras e dentes me levas à loucura
Minha mão invade teu poço do amar,
E meus dedos acariciam teu cume do prazer...
Von

Estou oferecida, estou safada
No teu corpo, virei bandida
Rozeli

És bandida no seduzir...
És safada ao me possuir...
Tornaste-te bandida no amar...
E safada igual a ti, nunca pude encontrar...
Von

Todos os delitos quero cometer
Amar, beijar, sugar, entrar
Desbravar ...sentir....gozar
E de novo, teu corpo tatuar
Fui...mas hei de voltar
Rozeli

A cada delito teu
me levas ao prazer de te ter...
Sugar o mel do teu excitar,
que corre do teu poço do amar.
me faz o realizar...
Teus gemidos e sussuros no meu penetrar te levam ao pleno gozar..
Anseio teu retorno,
para novamente nos realizarmos...

Von
.....
Minha querida Roseli...
meinina sapeca....
Teu gostoso versos me fez um eterno delira,..
amei e como amei...
Este due está cheio de amor , paixão
e ficou uma delícia de tesão
e mui gostoso mesmo...
Espero que goste....
Meu carinho, meu eterno admirar,
mil beijos, xeros e mimos de paixão ...
ICH LIEBE DICH ...

do Von Buchman

Foto de Rozeli Mesquita - Sensualle

Me fez atrevida...Me fez bandida

Apaga minha fogueira
Desça minhas ruas
Procure-me, me encontre e me encante
Explores meus vales, becos, picos e cume
Não há perigo em chegar
Não sou metade, não sou pedaço...sou inteira
Moleca sapeca, menina faceira
Rola comigo na cama, incendeia
Você ressurge como lobo faminto
E na fonte da adolescência madura
O sonho acontece!
Sinto-te além do olhar
Sangro tua pele com minhas garras
Cravo os dentes no teu peito
Tua mão invade...
Estou oferecida, estou safada
No teu corpo, virei bandida
Todos os delitos quero cometer
Amar, beijar, sugar, entrar
Desbravar ...sentir....gozar
E de novo, teu corpo tatuar
Fui...mas hei de voltar

www.recantodasletras.com.br/autores/rozelimesquita
http://sensualle-sensualle.blogspot.com

Foto de Rosinéri

QUANDO O AMOR ACONTECE

Quando encontrar alguém e esse alguém fizer seu coração
parar de funcionar por alguns segundos, preste atenção
pode ser a pessoa mais importante da sua vida.
Se os olhares se cruzarem e, neste momento, houver o mesmo brilho intenso entre eles, fique alerta:
pode ser a pessoa que você está esperando desde o dia em que nasceu.
Se o toque dos lábios for intenso, se o beijo for apaixonante, e os olhos se encherem d'água neste momento, perceba: existe algo mágico entre vocês.
Se os corpos se atraírem loucamente, se a química da pele permanecer antes, durante e depois de fazerem amor, acredite:
vocês são almas afins.
Se fazer amor for muito mais do que fazer sexo, se o prazer não for só um momento e se depois vocês dormirem abraçados, entrelaçados até amanhecer o dia, aceite:
algo de muito importante está acontecendo na sua vida...
Se acordar no meio da noite e sentir vontade de observar a pessoa dormindo, sentir a respiração, tentar adivinhar o que ela está sonhando e, neste momento, sentir vontade de beijá-la com carinho, e essa pessoa, mesmo dormindo, retribuir , assim, meio inconsciente, fique feliz:
vocês já são um do outro, inteiramente...
Se o primeiro e o último pensamento do seu dia for essa pessoa,
se a vontade de ficar juntos chegar a apertar o coração , agradeça:
Deus mandou-lhe um presente divino - o amor
Se um dia tiverem que pedir perdão um ao outro por algum motivo e em troca, vier um abraço, um sorriso, um afago nos cabelos
e os gestos valerem mais que mil palavras, entregue-se:
vocês foram feitos um pro outro...
Se por algum motivo você estiver triste, se a vida deu-lhe uma rasteira e a outra pessoa sofrer o seu sofrimento, chorar as suas lágrimas e enxugá-las com ternura, que coisa maravilhosa:
você poderá contar com ela em qualquer momento de sua vida...
Se você não consegue dirigir com as duas mãos, porque não pode deixar de tocar a outra pessoa nem por um instante, que incrível:
ocês estão correndo perigo e nem se dão conta disso...
Simplesmente não conseguem se desgrudar... Se você conseguir, em pensamento, sentir o cheiro da pessoa como se ela estivesse ali do seu lado... Se você conseguir adivinhar o que ela comeu no jantar, mesmo sabendo que ela tem dez pratos preferidos...
Se você conseguir saber o que está incomodando a pessoa, mesmo que aparentemente esteja tudo bem...
Se você souber exatamente o momento do filme em que ela vai estar chorando, mesmo sem olhar pra ela...
Se você achar a pessoa maravilhosamente linda, mesmo ela estando de pijamas velhos, chinelos de dedo e cabelos emaranhados...
Se você não consegue andar pelas ruas, sem deixar de segurar a mão da outra, mesmo que um poste atravesse os dois ao meio...
Se você consegue ficar somente 15 minutos aborrecido depois de uma briga (daquelas em que tudo termina somente por meia hora)...
Se você não consegue trabalhar direito o dia todo, ansioso pelo encontro que está marcado para a noite...
Se você não consegue imaginar, de maneira nenhuma, um futuro sem a pessoa ao seu lado...
Se você tiver a certeza que vai ver a outra envelhecendo e, mesmo assim, tiver a convicção que vai continuar sendo louco por ela...
Se você preferir morrer, antes de ver a outra partindo: é o amor que chegou na sua vida.
É um presente de Deus. É uma dádiva.
Muitas pessoas apaixonam-se muitas vezes na vida, mas poucas amam ou encontram um amor verdadeiro. Ou às vezes encontram e, por não prestarem atenção nesses sinais, deixam o amor passar, sem deixá-lo acontecer verdadeiramente.
É o livre-arbítrio.
Por isso, preste atenção nos sinais!
Não deixe que as loucuras do dia-a-dia o ceguem para a melhor coisa da vida:
o amor.

Foto de patricia-17

Baloiçando

Estou aqui sentada no baloiço abandonado
Já não tem dinâmica nem movimento
Apenas se vai baloiçando ao sabor do vento
E já não há nada que o faça ficar acordado

Já fora popular sim!
Quando as crianças comiam bolas de berlim
E davam milho às pombas no jardim
E corriam campos de trigo sem parar

Nessa altura os mais puros sorrisos se soltavam
E nada as fazia chorar
A não ser a vontade de um gelado saciar
E logo tudo brilhava quando brincavam

Agora tudo isto está esquecido
A velha terra adormeceu
O espírito de criança se perdeu
E tudo que havia de belo para viver fora vivido

Resta-me então seguuir as rotinas
Todos os dias virar esquinas
E percorrer as ruas desta cidade
Que nada se parecem com os caminhos da minha tenra idade

E esperar que o sol volte a brilhar
Sem medos nem receios de aparecer
E eu sem dúvidas de o acolher
Talvez aí o baloiço volte a baloiçar.

Foto de Sonia Delsin

OS DOIS PRATOS DA BALANÇA

OS DOIS PRATOS DA BALANÇA

Adoro o silêncio. Minha alma com ele se delicia.
Adoro ficar quietinha observando o vôo de um colibri.
Adoro adentrar nas matas silenciosas.
Quando uma ave interrompe o silêncio de forma prazerosa sinto grande alegria. Como se eu fosse parte integrante do ecossistema.
Gosto das minhas horas quietas, quando medito, quando fico simplesmente a olhar uma estrela que desponta.
Amo observar o sol nascendo, se pondo.
Como gosto de ficar à beira de um lago olhando a água. E as cachoeiras então! E o mar!
Já contei tantas vezes que sou apaixonada pela lua. Que adoro andar pelas ruas. Tudo olhando, tudo observando.
Procuro lugares quietos quando minha alma pede silêncio. Mas também há horas que precisamos do barulho. Gosto de rock, mas tudo a seu tempo, sua hora. Gosto muito de dançar e estar numa danceteria ouvindo belas músicas.
Penso que quando ficamos em silêncio temos um encontro conosco e quando estamos em meio ao burburinho temos um encontro com o mundo.
Precisamos de ambos para estarmos equilibrados.

Foto de Sonia Delsin

“O QUE SE DIZ, O QUE SE CONTA”

“O QUE SE DIZ, O QUE SE CONTA”

Dizem os antigos da cidade que em noite de lua cheia ela saía a cantar.
Toda de branco vestida sempre saía em noite de luar.
Se a alguns chegava a encantar, a outros chegava a assustar.
Os longos cabelos soltos pelas costas escorrendo. A longa saia ia o chão varrendo.
Em certas horas caminhava pelas ruas sem calçamento.
E por vezes ia correndo.
De repente parava, erguia os braços.
Parecia que rogava.
Será que Deus a escutava?
Ou era à lua que ela implorava?
Era uma mulher alucinada. Uma pobre coitada.
Diziam que foi enjeitada.
Tudo que conto escutei de um velho contador de estórias.
Ele arregalava os olhos à medida que me contava e me assustava.
Eu pedia que falasse mais e ele falava, falava.
Hoje em dia eu acho que ele inventava.
Eu perguntava se ela era uma bruxa. Ele me garantia que não. Me falava que era uma mulher movida pela paixão.
Acho que exagerava em tudo, pois dizia que ela era linda com seus cabelos desgrenhados. Que eram uns cabelos muito dourados.
E que o luar tingia de prata. Ficava igual uma fada. Uma mulher encantada.
Dizia que tinha os olhos grandes. Me garantia que eram os maiores que vira na vida.
Me falava até que pareciam dois faróis azuis.
Eu ficava imaginando.
Que beleza poderia haver numa mulher com faróis em vez de olhos e ele falava que era bela como a mais bela sereia. E que cantava em noites de lua cheia.
Falava que as melodias por ela cantadas eram lindas. Tão choradas.
Perguntei certa vez o nome dessa mulher e ele jurou não saber. Mas que talvez alguém soubesse e que quando descobrisse ia me dizer.
Passou o tempo e eu acreditando na mulher que passava as noites cantando.
Um dia o contador de estórias partiu e que ele criava tudo aquilo eu ficava pensando.
Mas em certa noite fui eu a ver.
Ela estava a correr.
Não nas ruas, que já eram todas asfaltadas.
Mas numa estrada dentro de mim. Na verdade naquela hora eu fitava um jardim.
Pensei que estava ficando igual ao contador. Também já podia ver, contar, escrever.
Éramos nós dois, eu e o Sebastião, dois criadores de estórias fantásticas. Desse dia em diante comecei a escrever meus contos. Tinha quinze anos então.
Ai que saudade de ti, meu velho Sebastião!

Foto de carlos alberto soares

INFÂNCIA

BRINQUEDOS JOGADOS DE TODOS OS LADOS,
CARRINHOS ESPALHADOS POR TODA A AREIA,
A VELHA BOLA NOS PÉS, FAZENDO EMBAIXADA, DRIBLANDO CERTEIRO,
OS PÉS DESCALÇOS NO SOLO.
NO OLHAR VÃO OS SONHOS, NO ROSTO O SORRISO,

LÁ SE VAI O MENINO DA VILA, NOVAMENTE BRINCAR,
ENCONTRAR SEUS AMIGOS E NO FUTURO SONHAR.

CORRENDO NOS CAMPOS DE FUTEBOL, SE VENDO VESTIDO À CAMISA
AMARELA, A MESMA ETERNA, NUMERO DEZ, VESTIDA POR PELÉ.
ENCANTANDO COM GOLS, ABRAÇANDO MULHERES.

LÁ SE VAI O MENINO, NOVAMENTE À SONHAR.

A BELA INFÂNCIA DAS RUAS POBRES DA VILA, AOS POUCOS SE VAI,
O MENINO MUDOU, FOI PARA UMA CASA ONDE A RUA É BEM LARGA, COISA DE POBRE, MAS PARA QUEM MARAVA NA VILA É SIMPLESMENTE O ESPLENDOR.

JÁ FEZ NOVOS AMIGOS E NOVOS SONHOS ENCONTROU, MAS ESTÁ DEIXANDO DE SER MENINO, A SUA INFÂNCIA AO LONGE SE VAI.

O MENINO ESTÁ CRESCENDO, JÁ NÃO TEM TANTA CERTEZA DE PODER MUDAR O MUNDO, NÃO CONSEGUIU SER GÊNIO DA BOLA, AGORA SEGUE O MESMO DESTINO DE MUITOS OUTROS MENINOS, QUE COMO ELE VÃO CRESCENDO.

AGORA ELE VAI CONHECER NOVOS HORIZONTES, QUE SÓ UM HOMEM PODE VER.

QUE DEUS Ó ABENÇÕE, NO DESTINO QUE SEGUIR, POIS; SUA INFÂNCIA FOI BEM LINDA.

EU ESPERO VER NO SEU FUTURO DE HOMEM, O MESMO RISO DE MENINO, QUE SEMPRE, HAVIA NO SEU ROSTO.

Foto de Edson Milton Ribeiro Paes

"POSSIBILIDADES"

“POSSIBILIDADES”

Enquanto alguns perdem tempo se lamentando...
Os vivos saem às ruas sorrindo...
O pior que acontece aos que ainda estão vivendo...
E o que morre dentro deles enquanto ainda estão vivos!!!

Vivemos porque estamos vivos...
Sonhamos porque ainda isso é possível...
Amamos porque somos eternos...
Viver é uma experiência incrível!!!

Enquanto caminhamos, tecemos nosso destino...
Aos que insistem em ficar parados...
Tenho um alerta, não pratiquem o desanimo...
Pois correm o sério risco de ficar sozinhos!!!

Quando o dia amanhece...
Renovam-se as esperanças...
Não há no mundo quem não reconheça...
Que somos “possibilidades” sejamos sempre crianças!!!

Foto de Rosinéri

TENHO FOME DE VOCÊ

Tenho fome de sua boca, de sua voz, de seu corpo
e pelas ruas ando sem você, calada
O pão não me alimenta, o dia que nasce me desiquilibra
Busco como louca durante o dia o som de seus passos
Tenho fome de seu sorriso
De suas mão macias e perfumadas deslizando por meu corpo.
Tenho fome de você.
Quero comer sua pele como uma ameixa
Quero comer toda sua beleza
E faminta vou caminhando até o anoitecer
Busco-te, busco seu coração ardente
Como um gato na solidão da noite.

Páginas

Subscrever Ruas

anadolu yakası escort

bursa escort görükle escort bayan

bursa escort görükle escort

güvenilir bahis siteleri canlı bahis siteleri kaçak iddaa siteleri kaçak iddaa kaçak bahis siteleri perabet

görükle escort bursa eskort bayanlar bursa eskort bursa vip escort bursa elit escort escort vip escort alanya escort bayan antalya escort bayan bodrum escort

alanya transfer
alanya transfer
bursa kanalizasyon açma