Meninos

Foto de pttuii

Reformados

não somos tão poucos assim
que nem nos reste discernimento,
sôfrega batelada de nada é o que é,
depreendo que nos reste o
arrastamento pelos bicos
das mesas de esplanada,
a mirar tetas,
a mirar cus,
seremos poucos
quando fecharem as
ruas do sofrimento neoplásico,
meninos de ranho fácil
ganharão nesse dia,
as esquinas melancólicas
serão balizas dos vossos berlindes,
lençóis brancos amarelecidos,
sim, irá de assoar nesses trapos
pois as velhas desleixadas merecem,
até lá,
seremos cada vez menos,
os senhores de clemência
misturada com fortuna,
as almas centrípetas que se
portam pior que gatos em lutas jónicas...
com os próprios rabos,
em suma,
os controlos remotos de fugida,
(epitáfio de punheteiros, na minha linguagem)
para o fim ficam os sonhos,
nunca feliz soma de nadas,
é como os chamo,
odeio-os.....

Foto de Carmen Lúcia

" A PAZ"

Fui em busca da paz...
Percorri mares, rios, vales...
Andei por florestas, senti-me incapaz...
Vi marcas de violência, cenas de incoerência
Com nossa mãe-terra, que só bem nos faz...

Quis buscar a paz...
Saí pelas ruas e avenidas,
Em cada esquina uma bala perdida...
Um assalto, um grito, um certo ruído
calando pra sempre...um corpo estendido.

Acreditei na paz...
Na Saúde do povo, na Educação...
Vi meninos de rua...E a solução?
O próprio governo, para o nosso "bem",
Em vez de escolas, constrói a Febem!

Orei pela paz...
E o que vi então?
A fome, a guerra, bombas explodindo,
Homens caminhando ao inverso da luz...
Ainda procuro, não paro, vou indo...
Pois creio Naquele que morreu numa cruz!

(Carmen Lúcia)

Foto de Sirlei Passolongo

Último Sorriso

.

Uma criança dormia
E sonhando com os anjos,
Sorria...

Era um paraíso de flores
Onde apenas paz
Havia...

Fadas cantavam
Versos de amor
Meninos e meninas
Brincavam pelo jardim...

Pobre criança...
Numa velha rede
Acordava
A espera dos anjos
Para levá-la...

A fome,
Sua vida estava ceifando.

E os homens
Continuam não se importando.

(Sirlei L. Passolongo)

Foto de Sirlei Passolongo

Ruas da Infância

Havia risos
nas ruas de infância,
meninos e meninas
brincavam à tardinha
vestidos de inocência.
Havia sonhos...
Entoados por lindas canções,
bancos nas calçadas;
amigos conversando nos portões.
Ao cair da noite, de longe se ouvia
as danças de rodas, gargalhadas
das crianças que eram convidadas
a entrar na roda de dança, e uma
a uma se revezavam numa alegria
que contagiava a festança.
Havia tempo...

(Sirlei L. Passolongo)

Direitos Reservados a Autora

Foto de Carmen Vervloet

ABANDONO

Jovens perambulam pelas ruas
Sem rumo, desesperançados, carentes,
Quadro desesperador e freqüente
Nas cidades do nosso Brasil,
Pátria mãe gentil
De solo fértil e abundâncias mil!

Ignorados pela vida
Ou pelo Poder?

Escolas sucateadas, esquecidas,
Ruindo abandonadas,
Verbas públicas que nunca
Chegam ao seu destino
Mudam o rumo
De brasileiros tão meninos
Ferindo os versos do seu hino!

“BRASIL, DE AMOR ETERNO SEJA SÍMBOLO
O LÁBARO QUE OSTENTAS ESTRELADO,
E DIGA O VERDE-LOURO DESSA FLÂMULA
-PAZ NO FUTURO E GLÓRIA NO PASSADO.”

Raras oportunidades de emprego
E assim deixam em arrego
Os seus míseros barracos
Onde viviam amontoados como sacos
Vazios de alimentos,
Cheios de ressentimentos!

E perambulam pelas ruas
Hostis, frias, secas de amor,
Cheias de armadilhas e dor!
O tempo ocioso, o estômago a roncar,
Um pão a mendigar!

Buscam outras escolas
Prá preencher o vazio e a fome
Companheiros de toda hora,
Neste amanhecer sem aurora!
Encontram a escola dos excluidos,
Dos preteridos e desiludidos!

Matriculam-se na escola da marginalização,
Do tráfico, do crime, da violência,
Suprindo suas carências
De amor, de teto, de alimentos,
De esperança no futuro
De uma pátria mais amável
Como versa a letra de seu hino
Num sentimento genuíno!

“DOS FILHOS DESTE SOLO ÉS MÃE GENTIL,
PÁTRIA AMADA,
BRASIL!”

Excluidos pelo destino
Ou pelo Poder?
A história vai dizer
Escrevendo em negras letras
A insensibilidade do Poder
Que não quis ver
Em cada um desses jovens
Um cidadão brasileiro.
Mancha na história deste
País hospitaleiro!

Carmen Vervloet
Todos os direitos reservados à autora.

Foto de belebiju

Morrer é Viver!

Morrer é Viver

A morte de cada dia. Nós estamos acostumados a ligar a palavra morte apenas à ausência de vida e isso é um erro.
Existem outros tipos de morte e precisamos morrer todo dia. A morte nada mais é do que uma passagem, uma transformação.
Não existe planta sem a morte da semente, não existe embrião sem a morte do óvulo e do esperma, não existe borboleta sem a morte da lagarta, isso é óbvio!
A morte nada mais é do que o ponto de partida para o início de algo novo. "É a fronteira entre o passado e o futuro ...".
Se você quer ser um bom universitário, mate dentro de você o secundarista aéreo que acha que ainda tem muito tempo pela frente.
Quer ser um bom profissional? Então mate dentro de você o universitário descomprometido que acha que a vida se resume a estudar só o suficiente para fazer as provas.
Quer ter um bom relacionamento? Então mate dentro de você o jovem inseguro ou ciumento ou o solteiro solto que pensa poder fazer planos sozinho, sem ter que dividir espaços, projetos e tempo com mais ninguém.
Enfim, todo processo de evolução exige que matemos o nosso "eu" passado, inferior. E, qual o risco de não agirmos assim?
O risco está em tentarmos ser duas pessoas ao mesmo tempo, perdendo o nosso foco, comprometendo essa produtividade, e, por fim, prejudicando nosso sucesso.
Muitas pessoas não evoluem porque ficam se agarrando ao que eram, não se projetam para o que serão ou desejam ser.
Elas querem a nova etapa, sem abrir mão da forma como pensavam ou como agiam. Acabam se transformando em projetos inacabados, híbridos, adultos "infantilizados".
Podemos até agir, às vezes, como meninos, de tal forma que não matemos as virtudes de criança que também são necessárias a nós, adultos, como: brincadeira, sorriso fácil, vitalidade, criatividade etc.
Mas, se quisermos ser adultos, devemos necessariamente matar atitudes infantis, para passarmos a agir como adultos.
Quer ser alguém (líder, profissional, pai ou mãe, cidadão ou cidadã, amigo ou amiga) melhor e mais evoluído?
Então, o que você precisa matar em si, ainda hoje, para que nasça o ser que você tanto deseja ser!?
Pense nisso e morra! Mas, não esqueça de nascer melhor ainda!
"O valor das coisas não está no tempo em que elas duram, mas na intensidade com que acontecem. Por isso existem momentos inesquecíveis, coisas inexplicáveis e pessoas incomparáveis”.

Fernando Pessoa

Foto de carlos alberto soares

INFÂNCIA

BRINQUEDOS JOGADOS DE TODOS OS LADOS,
CARRINHOS ESPALHADOS POR TODA A AREIA,
A VELHA BOLA NOS PÉS, FAZENDO EMBAIXADA, DRIBLANDO CERTEIRO,
OS PÉS DESCALÇOS NO SOLO.
NO OLHAR VÃO OS SONHOS, NO ROSTO O SORRISO,

LÁ SE VAI O MENINO DA VILA, NOVAMENTE BRINCAR,
ENCONTRAR SEUS AMIGOS E NO FUTURO SONHAR.

CORRENDO NOS CAMPOS DE FUTEBOL, SE VENDO VESTIDO À CAMISA
AMARELA, A MESMA ETERNA, NUMERO DEZ, VESTIDA POR PELÉ.
ENCANTANDO COM GOLS, ABRAÇANDO MULHERES.

LÁ SE VAI O MENINO, NOVAMENTE À SONHAR.

A BELA INFÂNCIA DAS RUAS POBRES DA VILA, AOS POUCOS SE VAI,
O MENINO MUDOU, FOI PARA UMA CASA ONDE A RUA É BEM LARGA, COISA DE POBRE, MAS PARA QUEM MARAVA NA VILA É SIMPLESMENTE O ESPLENDOR.

JÁ FEZ NOVOS AMIGOS E NOVOS SONHOS ENCONTROU, MAS ESTÁ DEIXANDO DE SER MENINO, A SUA INFÂNCIA AO LONGE SE VAI.

O MENINO ESTÁ CRESCENDO, JÁ NÃO TEM TANTA CERTEZA DE PODER MUDAR O MUNDO, NÃO CONSEGUIU SER GÊNIO DA BOLA, AGORA SEGUE O MESMO DESTINO DE MUITOS OUTROS MENINOS, QUE COMO ELE VÃO CRESCENDO.

AGORA ELE VAI CONHECER NOVOS HORIZONTES, QUE SÓ UM HOMEM PODE VER.

QUE DEUS Ó ABENÇÕE, NO DESTINO QUE SEGUIR, POIS; SUA INFÂNCIA FOI BEM LINDA.

EU ESPERO VER NO SEU FUTURO DE HOMEM, O MESMO RISO DE MENINO, QUE SEMPRE, HAVIA NO SEU ROSTO.

Foto de Sonia Delsin

INCONTESTÁVEL

INCONTESTÁVEL

A carta queimei.
A foto rasguei.
Sangrei.
Pensei.
Destruo o passado.
Tudo que vivi ao teu lado.
Que tola era eu.
Foste meu.
Nosso amor se perdeu.
Mas não se perde o que se viveu.
Do que fomos muita coisa restou.
E a vida diante de meus olhos colocou.
Dois gigantes que me abraçam.
Dois meninos que cresceram.
Tudo faz parte de nosso caminho.
A vida é isso?
Uma flor rodeada de espinho...

Foto de Sirlei Passolongo

O Amor se pergunta....

.
O Amor está sentado
Na escuridão desses homens
Espera que uma mão se estenda
Pra não desaparecer no breu
Homens que matam homens
Homens que matam
Os semelhantes seus...

O Amor assiste de longe
Homens que matam monges
Homens que violam direitos
E o Amor se pergunta:
Será que algum dia
Me carregaram no peito?

E o Amor sentado na neblina
Assiste homens fazendo viúvas
Homens fazendo órfãs
Matando meninos e meninas...
Esses mesmos que foram a Lua
Acham-se tão inteligentes
E destroem a raça sua...

E o Amor se esconde
Sente-se incapaz de ver
Homens que falam seu nome
Mas não sabem
Com Ele viver.

(Sirlei L. Passolongo)

Direitos Reservados a Autora

Foto de Graciele Gessner

O Trem Encantado no Poemas-de-Amor.Net. (Graciele_Gessner)

Aos meninos do trem encantado,
Que espalham os seus risos e suas alegrias,
Cheios de belezas e vivências...

A cada estação encontraremos novos amigos
Grandes poetas que farão desta viagem
O trem mais comentado e encantado...

Nesta viagem poetizamos e cantarolamos.
Mostraremos ao mundo os nossos sonhos,
Apresentaremos a magia dos escritos...

22.03.2008

Escrito por Graciele Gessner.

* Se copiar, favor divulgar a autoria. Obrigada!

---

Nota: Dedico ao poeta e amigo Edson Milton Ribeiro Paes.

Em retribuição por tão linda homenagem à todos os poetas:
“GRAN CIRCO HERMANOS POETAS”

Páginas

Subscrever Meninos

anadolu yakası escort

bursa escort görükle escort bayan

bursa escort görükle escort

güvenilir bahis siteleri canlı bahis siteleri kaçak iddaa siteleri kaçak iddaa kaçak bahis siteleri perabet

görükle escort bursa eskort bayanlar bursa eskort bursa vip escort bursa elit escort escort vip escort alanya escort bayan antalya escort bayan bodrum escort

alanya transfer
alanya transfer
bursa kanalizasyon açma