alegria

Foto de Edson Milton Ribeiro Paes

"ESQUECENDO AS MAGOAS"

“ESQUECENDO DAS MAGOAS”

Chorei lagrimas doloridas...
Mas me permiti perdoar...
Senti na carne a dor da calunia...
Mas me propus a magoas não guardar!!!

Ouvi os grunhidos da infâmia...
Mesmo assim repousei tranqüilo...
Vi meus sonhos jogados na lama...
Superei tudo e perdoei o inimigo!!!

Ouvi as desculpas de quem me ofendeu...
Parecia que nem tinha sido comigo...
Recuperei os pedaços daquilo que é meu...
E consegui voltar ao meu único abrigo!!!

Olhei para a vida que construí...
Com os olhos espertos e aliviados...
Esquecendo as magoas notei que sobrevivi...
Estou mais feliz, estou descansado!!!

Foto de Sonia Delsin

DE BORBOLETAS E ESTRELAS

DE BORBOLETAS E ESTRELAS

É feito de tanta coisa o meu dia.
Não posso falar que minha vida é vazia.
É feito de borboletas meu tempo...
... E de estrelas...
E de noites pra sonhar.
Aliás, posso sempre sonhar.
Posso voar... divagar... viajar.
Se tenho borboletas e estrelas na minha vida habitando,
tenho todo o direito de viver sonhando...
Nos meus sonhos encontro tanta alegria.
Existe em meu mundo tanta poesia.
Sim. Definitivamente tenho tanto pra me preencher.
Adoro viver.
Adoro ser este ser que sou.
Este ser deslumbrado.
Tenho sim o meu mundo encantado.

Foto de Gideon

O Theatro da minha vida

Domingo, 2 de outubro de 2005

Na sexta-feira passei em frente ao Theatro Municipal do Rio de Janeiro, na Cinelândia. Estava iluminado. Era noite. Tinha um enorme cartaz, que já estava lá há tempo anunciando espetáculos a preço popular.
Meu coração pulava pela ânsia da arte. Tenho fome de arte, todo o tipo dela. A cada dia reconheço que deveria ter estudado Arte, não Economia e Informática. Às vezes penso que ainda há tempo para estudá-la. Tavez entrar em uma faculdade de Artes, enfim. Aliás, estou amadurecendo a idéia de fazer faculdade de Violino. Tenho estudado arduamente, diariamente. O cartaz do Theatro Municipal estava chamativo. Pensei rápido: Meus filhos, vou trazê-los aqui!.

Cheguei em casa e liguei para a Idailza avisando-a de que no Domingo eu levaria o Jean ao Theatro Municipal. Ela passou o telefone para ele e então ouvi um “Oba!” feliz.
Liguei para a Irani, irmã de Idailza e que é mãe da Priscila e de duas gêmeas de 8 anos, lindas: Paloma e Paola.
No domingo levantei-me às 6:30. Ageitei-me e camihei para apanhar o Jean, Paloma e Paola. A Paola é apaixonada por Violino. Diz ela que quer aprender este instrumento ainda na infância. Elas duas já estavam agitadas quando eu
e o Jean chegamos lá. Enfiei todo mundo no Pálio, passamos na Nete, outra irmã de Idailza, para convidar a Dayane, sua filhinha, mas ela não pode ir.

O Theatro Municipal do Rio de Janeiro é lindo por fora e por dentro. Deslubrante mesmo. As crianças quase ficaram com o pescoço duro de tanto olharem para o alto. A Paola disse:

- Tio, aqui está cheio de mulheres peladas.

Onze horas em ponto a orquestra estava a postos e entrou o maestro. Para a minha surpresa agradável era o grande e conhecidíssimo Isaac Karabtchevsky. Meu coração disparou a mil por hora. Confesso uma coisa aqui. Também foi a primeira vez em que entrei no Theatro Municipal. Desde garoto sonhava ir lá. Sempre ouvia meus colegas na banda de música falarem sobre o Municipal. Quando cresci e passava em frente a este monumento, sempre via a classe rica descendo de seus carros com seus chofés e então concocluía que aquilo não seria para mim.

Ainda menino quando eu solava o Prelúdio La Traviata de Verdi no clarinete junto com a orquestra me imaginava em uma grande orquestra no Teatro Municipal com o corpo de balé se movimentando ao som da música que eu tocava. Bem, isto ficou somente na imaginação mesmo, pois jamais toquei no Municipal.

Enfim, voltando ao espetáculo. O maestro, após a verificação da afinação feita pelo spala, dirigiu-se ao público de forma muito simpática e passou a explicar situações de ensaios etc. Pois é, o espetáculo seria iniciado, como foi, com o Hino Nacional. Isaac Karabtchevsky fez uma brincadeira com o público lançando um desafio para ver quem conseguiria cantar o Hino Nacional inteiro sem errar. Deu chance para três pessoas mas ninguém conseguiu. Todos rimos muito e finalmente, ao seu comando, todos se levantaram para cantarem o nosso Hino Nacional. Foi um momento de muita emoção. A orquestra iniciou a apresentação e pude sentir aquele espírito da arte passeando pelas galerias do Theatro. Todos em silencio com a atenção direcionada para o palco. A Paola fez carinha de choro de emoção e todos rimos um pouco dela. Ainda bem que não notaram a minha cara de choro também, pois não resisto a concertos sem chorar. Claro que disfarço o quanto posso, mas nem sempre consigo. Enfim, o espetáculo acabou e voltamos todos felizes para a casa. Antes, tive de passar no Mc Donald com as crianças. Enfim, visitei o Theatro Municipal do Rio de Janeiro que tanto visitou as minhas ânsias musicais.

Todos rimos. Ela se referia aos afrescos e vitrais com os painéis do Theatro. Chegamos cedo e compramos quatro ingressos na galeria nobre. Entramos na nave do Theatro, nos sentamos e ficamos observando os músicos afinarem os seus instrumentos. O Theatro estava lotado. As crianças não paravam de olhar os vitriais e as obras de arte.

Foto de Henrique Fernandes

SOLIDÃO...

.
.
.

A tristeza da solidão acaba quando a solidão é liberdade!

Foto de Fernanda Queiroz

Ah! Poesia.

Ah! poesia
Que trás magia
Junto euforia
Alegra meus dias
E me faz poetar

Ah! Poesia
Que nasce no peito
Descreve com jeito
Um amor perfeito
Que me faz sonhar

Ah! Poesia
Letras de encanto
Enxuga meu pranto
Ativa meu canto
E me faz lembrar

Ah! Poesia
Lembrar da saudade
Que na realidade
Faz a felicidade
De poder amar

Ah! Poesia
È mais que um dom
Sem rima ou sem tom
Capita o som
E me faz cantar

Ah! Poesia
Leve este recado
Diz pr’o meu amado
Que está trancado
Em meu coração

Fernanda Queiroz
Direitos Autorais Reservados

Foto de CarmenCecilia

ACRÓSTICO: QUATORZE DE MARÇO DIA DA POESIA

QUIS AQUI FAZER UM ACRÓSTICO PARA DEIXAR UMA MENSAGEM PRA NOSSA MUSA MAIOR: A POESIA...

QUATORZE DE MARÇO DIA DA POESIA

Q UISERAM TE HOMENAGEAR...
U M DIA PRA TE COMEMORAR...
A QUELA EM QUE BUSCAMOS...
T RASNSPORTAR SENTIMENTOS...
O S MOTIVOS SÃO VÁRIOS...
R IMA COM TODA SUTILEZA...
Z ERA O INCONTESTÁVEL
E SEMPRE GERA BELEZA...

D ELA PROVÉM INSPIRAÇÃO...
E NOS ENTREGAMOS DE CORAÇÃO

M ESCLAMOS...
A LMA..
R ECHEIO DE ASPIRAÇÕES...
Ç MESMO INSOLÚVEIS SITUAÇÕES
O MAIS IMPORTANTE... EMOÇÃO

D EDICAMO-NOS A TI...
I NSTANTEAMENTE ENTREGAMO-NOS
A PAZIGUANDO PENSAMENTOS MIL...

D E TI O VERSO E...
A PROSA...

P OIS TU ÉS A EXPRESSÃO MAIOR...
O OSTENTÁCULO DO AMOR...
E XTASE...
S EMENTE DE PAIXÕES...
I NEBRIANTES REFLEXÕES...
A BRINDO CAMINHOS E A PALAVRA NO SEU MELHOR!

CARMEN CECILIA

Foto de Gideon

A mulher do Metrô

Dias desses consegui viajar sentado no metrô. Abri o livro do Wittgeinstein, e comecei a ler.

Em alguma estação à frente entrou uma mulher pobre, morena, cabelos molhados provavelmente do banho da manhã, meio ondulados e soltos. Parte caindo pela frente dos ombros, parte por trás. Braços musculosos e as veias das mãos bem salientes sugerindo trabalho árduo. O semblante era rígido. Não percebi qualquer vestígio de maquiagem. Lábios soltos e frequentemente mordidos pelos dentes inferiores. O vestido era simples com flores estampadas de baixa qualidade. O formato dos seios era sugerido pela falta de sutiã, contudo nada indecente. A barriga um pouco maior que o normal para uma pessoa magra. Diria que era meio barrigudinha, mesmo assim ligeiramente sexy.

O vestido descia até próximo os joelhos. Não tinha qualquer enfeite. Os pés rugosos com as veias também à mostra. Os dedos enfileirados, mas indecentemente separados do maior pela tira da sandália rosa. Unhas dos pés pintadas de gelo, única vaidade que notei. Uma bolsa de plástico aparentando falso couro estava pendurada pela alça, bem acomodada em seu ombro esquerdo, que por sua vez estava à mostra.

Parei de ler Wittgeinstein para observá-la atentamente. Ela estava recostada entre o final do banco à minha frente, do outro lado do vagão, e a beira da porta do trem. O ombro cuidava em manter o resto do corpo um pouco distanciado da parede do trem. Devia ter não mais que vinte e sete anos. Bonita mulher, rosto bem desenhado, mas sem brilho e expressão. Fiquei tentando adivinhar a sua profissão. Julguei que fosse uma empregada doméstica, mas pela hora, quase nove da manhã, percebi que não devia ser.

Enfim, fiquei imaginando aquele corpo por baixo da roupa. A sua barriguinha protuberante formando um colo acolhedor. Como disse, os seios bem formados e provavelmente um umbigo discreto.. Vez outra, pelo balançar do trem, ela mudava a posição dos pés me chamando a atenção os seus dedos enfileirados sobre a sandália. O trem estava cheio e tive dificuldade em continuar reparando-a. Talvez isto tenha-me feito forçar o olhar, e ela percebeu-me. Me olhou naturalmente. Apertou mais uma vez os lábios e desviou logo o olhar. Outra vez trocou a posição do pé de apoio e passou a mão direita sobre o cabelo. Aproveitou, ainda, para arrumar a alça da bolsa, que teimava em escorregar de seu ombro esquerdo.
Voltei a leitura de meu livro. Quando tornei olhar para ela, não mais a encontrei. Descera em alguma estação. Fiquei meio frustrado. Me ajeitei no banco, curvei um pouco mais a cabeça e voltei à minha leitura.

Bem, não a perdi, claro. A descrevi aqui.

Foto de carlos alberto soares

homenagem as mulheres

Que Deus abençõe, suas curvas, seus cabelos e seus lábios.
Que Deus abençõe sua alma feminina que um dia foi menina e hoje é mulher.
Que Deus abençõe seu olhar, seu jeito, seu caminhar cada passo.
Que Deus abençõe por seu dia ser em março, pois; também sou de março, então me dê e receba um abraço.
Que Deus te abençõe, por por seu jeito felino que me faz parecer menino, quando me acaricia me afaga, me acalenta ou me ama.
Que Deus te abençõe, por me trazer ao mundo ser minha mãe,
por me fazer crescer, ser minha irmã,
por me acalmar, ser minha amiga,
por me mostrar o céu, ser minha amante, minha amada, minha estrela e minha guia,
por ser minha filha e me mostrar a beleza da vida.
enfim, que Deus me abençõe, para que eu possa dizer obrigado mulher.

Foto de sergiomorsan

UM SOM

UM SOM

Sinta o som
Sinto o som Sinta o som
E a batida Frenética
Que sai do violão na mão

Do microfone
Ecoa o som
Das cordas
Vocais, musicais

Que ressoam
Estridentes
Nos alto-falantes
Caixas acústicas

Amplificadas
Na potência máxima
Dos interruptores
Quebrando

Todas as barreiras
Existentes entre
O silêncio
E o nosso som

Sinta o som
Sinto o som, sinta o som
E a batida Frenética
Que sai do violão na mão

Na freqüência
Das ondas
Etéreas
Constantes

Expressas
Radiações
Sensoriais
Equalizadas

Sai do movimento
Inédito
De nossas
Inspirações

Causadas
Pelo efeito
Sonoro
Ilimitado do som

Foto de Sonia Delsin

ALEGRIA DE VIVER

ALEGRIA DE VIVER

Não deixe que a ferrugem
corroa sua alma.
O efeito do tempo...
Aprenda a ver o sol nascendo.
Ele se levanta majestoso.
É pura beleza e promessa.
Não deixe que as dores do viver lhe tirem
o encanto.
Esqueça o pranto.
Sorria.
Abra os braços.
Gire, rodopie.
Com a vida se contagie.
Embriague-se com a simples beleza
da natureza.
Os pássaros são tão livres
na amplidão.
Nossa alma na imaginação.
Procure alegrar seu coração.

Páginas

Subscrever alegria

anadolu yakası escort

bursa escort görükle escort bayan

bursa escort görükle escort

güvenilir bahis siteleri canlı bahis siteleri kaçak iddaa siteleri kaçak iddaa kaçak bahis siteleri perabet

görükle escort bursa eskort bayanlar bursa eskort bursa vip escort bursa elit escort escort vip escort alanya escort bayan antalya escort bayan bodrum escort

alanya transfer
alanya transfer
bursa kanalizasyon açma