Verso

Foto de Sirlei Passolongo

O dono dos meus versos.

.

O dono dos meus versos
Conhece a essência do beijo
Que me tira o chão...
Rege o ritmo do meu corpo
E o toque que o acelera.

O dono dos meus versos
Ri dos meus destemperos
Faz elogios bobos
Só pra me ver sorrir...
E ainda diz falar sério.

Depois, Num único olhar
Decifra meus mistérios
sabe o exato momento
De falar o que quero.

O dono dos meus versos
Conhece nas entre linhas
cada verso do meu poema.

(Sirlei L. Passolongo)

Direitos Reservados a Autora

Foto de CarmenCecilia

VÍDEO POEMA JARDIM DO ÉDEN

FELIZ ANIVERSÁRIO SALOMÉ KASSANDRA!

POEMA DUO

SALOMÉ & HILDEBRANDO MENEZES

EDIÇÃO E ARTE EM VÍDEO

CARMEN CECILIA

MÚSICA

IMORTELLE ( LARA FABIAN)

Jardim do éden

O mais belo sol raiando no horizonte
Nos chama para apreciar estonteantes
A sua luz alucinante sobre essa imensidão

Que tanto nos comove diante da escuridão

As arvores estão sussurrando entre si
Palavras como seiva maviosa e mágica
Inocência embriagante nessa amplidão

Que tanto nos sufocou diante da solidão

Amanhecer da nossa própria ausência
A constatar o poço profundo da carência
O sol brilhando... As flores desabrochando

É a força da natureza explodindo... Fluindo

Os passarinhos em canto... Oh! Doce melodia
Que enternece numa prece de paz e harmonia
É o sopro da brisa, leve em sua ofegante carícia

Aquece a face... Bafejando toques... Das delícias

Mais delirante... Mais suave que qualquer verso...
Rabiscado meio vagaroso ao encontro do universo
Jardins de encantos, em ti a nos inspirar sem fim

Para encontrar, compor e versar nossos amores

Nossos pés acariciando a relva, pura delícia...
Que umedece a secura agreste que angustia
Fechamos os olhos em pleno êxtase... Livres

Alçando em poemas o nosso vôo leve e solto

Dois corpos... Somente um em cada elemento.
Na combustão serena e química impulsionando
A natureza sussurrando sua mais bela poesia

Como a nos unir a ela na fantasia que extasia

Enfeitiçando cada fibra do nosso ser, sem igual
Diante do fascínio a que somos tomados
Livres, de tudo... Nus... Emoções à flor da pele...

Vindas à nossa direção e que não se repele

Respiram toda a beleza... Da essência imortal
Eternizada pelas jornadas agora reencontradas
Sentimo-nos possuídos com intensa leveza

A mesma plantada pela semente das certezas

Somos o ar... Somos a brisa... Somos o pecado carnal
Que concebeu da sensualidade... a nossa própria vida
Nesse éden perdido... Nesse paraíso reencontrado...

Tão buscado, sonhado, desejado... Esperado!

Aqui desenhado por dois seres apaixonados!

Duo: Salomé & Hilde

Foto de Carlos Lucchesi

A Menina da Rosa

Depois que ele se foi,
Deixou com ela um imenso desejo:
Do tocar das suas mãos,
O corpo se movendo sobre o seu,
E o sabor daqueles beijos.

Ainda podia sentir,
O perfume a sua volta,
O suspirar no seu ouvido,
Os lábios que deslizavam,
E as palavras de amor,
Que se misturavam aos seus gemidos.

Tinha ainda as marcas sobre os seios;
Dos toques sobre o peito,
E a vontade de voltar pelo caminho,
Onde tudo foi perfeito.

Não era só saudade;
Desejo, de verdade;
Reviver.

Fechar os olhos e sonhar,
Pra deixar de novo tudo acontecer.

Um momento único de amor,
Pra guardar e recordar;
Contar em verso e prosa,
A história da primeira vez de uma menina,
Que tinha nas mãos uma rosa...

Foto de Vadevino

VERSO MODERNO

Um moderno poeta,
Numa hora insone
No verso aplicou botox,
Na rima pôs silicone,
E doou para a ciência
Para que fosse feito clone.

Foto de Joaninhavoa

O dia de "São Nunca à tarde".

***
*
*
Quem diria que te viu e em que momentos
Me olhas e me falas sentindo o que dizes sentir
Oh que dor! Angústia alucinada e os ventos
Trazem vozes na madrugada clamando por teu devir

Belo o duelo em bruto me é imposto
Pura poesia! Virginal a rosa e o verso
Assim vivo morro e renasço em cada passo
Na luta da batalha desta loucura de fogo posto

«... Deixa que eu viva um amor romântico...
Na esperança... que chegue aquele dia...
Mas agora não...»

Esta é a mensagem entrelinhas por ti lançada
Aos quatro ventos de há muito, muito tempo
Só agora a entendo! Só agora a entendi!

JoaninhaVoa, In “O Meu Amor”
(30 de Junho de 2008)

Foto de Sirlei Passolongo

OPINE POR FAVOR! ISSO É CORRETO?

MÚSICA DE ROBERTO CARLOS

leiam os textos abaixo e me digam, isso está correto?
alguém escrever sobre o que vc escreve, ou melhor em cima do que vc escreve?

sonho Lindo
Tânia Mara
Composição: Roberto Carlos

Sonho lindo que se foi
Esperança que esqueci
Foi por medo de perder
Que eu perdi...

Tanto eu tinha prá dizer
Tanta coisa eu calei
Foi por medo de sofrer
Que sofri...

Foi pensando em me guardar
E querendo não querer
Me dizendo prá esquecer
Foi pensando só em mim
Que eu pensei só em você...

Foi tentando me afastar
Foi negando o meu amor
Foi por não querer amar
Que eu amei
Você!...

Foi pensando em me guardar
E querendo não querer
Me dizendo prá esquecer
Foi pensando só em mim
Que eu pensei só em você...

Foi tentando me afastar
Foi negando o meu amor
Foi por não querer amar
Que eu amei
Você!...

......................

Perdida ...

Foi tentando me afastar,
Foi negando o meu amor,
Que eu passei a te amar,
A te amar com mais ardor...

Foi tentando fugir,
Foi me escondendo,
Dos olhos teus...
Que eu passei a sorrir,
Sonhando acordada,
Com seus lábios nos meus.

Foi tentando te esquecer,
Foi sofrendo sem razão,
Que descobri em você,
A mais louca paixão...

Foi tentando entender,
Foi fugindo sem saber,
Que percebi que só me acharia,
Se me perdesse por você...

((Valquíria Cordeiro))
....................................
O Homem Que Me Inspira

O homem
que me inspira
Lê o poema
que há em mim
Decifra
meus desejos e
mistérios
Num olhar...
Me tira do sério.

Conhece cada verso
Que há em minha alma
Cada reticência...
Sabe das vírgulas
que calam em minha
essência.

O homem
que me inspira
Lê o poema
que há em meu
corpo
pode desenhar
à distância os traços
do meu rosto
Conhece
cada ponto
Que leva ao meu
sorriso... É pra ele
cada verso que poetizo.

(Sirlei L. Passolongo)

O Homem eleito.

O homem que me fascina,
É sensível ao poema a poesia,
Ele se renova a cada dia,
Lê a essência que há em mim...

O homem que me fascina,
Olha nos meus olhos,
E entende minha agonia,
Minha dor...
E sem mensuras me fala de amor.

O homem que me fascina,
Ampara-me na minha tristeza,
E na minha inquietude me domina,
Diz palavras sinceras,
Fala dos meus acertos e erros,
Com frases abertas.

O homem que me fascina,
Chega e me toma como mulher,
Mas sabe entender meu lado menina,
Meu lado frágil,
Meu lado forte,
Sabe ver que sou sensível,
Mas que posso ser tudo que quiser.

O homem que me fascina,
Não é perfeito.
É apenas o homem eleito...
Ao meu amor de mulher.
(Valquíria Cordeiro)

Foto de Cecília Santos

PALCO ILUMINADO

PALCO ILUMINADO
.
.
.
Quisera poder falar só da vida.
Falar só de alegrias.
Quisera sorrir e cantar.
Fazer do mundo uma festa.
Com direitos a bilhete de entrada,
Pra ser feliz e amar.
Quisera olhar o horizonte.
Onde os barcos navegantes retornam.
Ancorando sonhos, pra viver os seus amores.
Quisera ser um lenço branco.
Que só acenasse na chegada.
Trazendo com ele a felicidade.
Com os olhos de bem querer.
Mas a vida tem dois lados.
Verso e reverso, de uma mesma moeda.
É como um palco iluminado.
Onde se encena, a alegria e a tristeza.
Os aplausos fazem parte deste contesto.
E quando o espetáculo termina.
As cortinas se fecham.
As pessoas vão embora.
As luzes se apagam.
Mas a vida continua...
E como não posso falar só de alegria.
Jogo a moeda pra cima.
Espero o seu regressar.
Seja qual for a sua face revelada.
Sorrindo ou chorando.
Sigo o meu caminhar.

Direitos reservados*
Cecília-SP/06/2008*

Foto de Sirlei Passolongo

Versos de Amor.

  

Procurei
Versos mágicos
Iluminados
Pra falar de ti
Meu amor...

Queria colher estrelas
E as letras de seu nome
Em cada uma delas
Escrever...
Depois, ao céu
Devolvê-las.

Queria dar voz
Às rosas...
E ensiná-las
Um verso de amor
E cada vez
Que uma rosa tocasse
Ouviria um verso
Falando de nós.

(Sirlei L. Passolongo)

Foto de Sirlei Passolongo

Versos de Amor.

  

Procurei
Versos mágicos
Iluminados
Pra falar de ti
Meu amor...

Queria colher estrelas
E as letras de seu nome
Em cada uma delas
Escrever...
Depois, ao céu
Devolvê-las.

Queria dar voz
Às rosas...
E ensiná-las
Um verso de amor
E cada vez
Que uma rosa tocasse
Ouviria um verso
Falando de nós.

(Sirlei L. Passolongo)

Foto de DeusaII

A todos os poetas!

Somos poetas,
Escrevemos o que nos vai na alma.
Derrubamos todas as barreiras que nos prendem,
Somos felizes.
Cantamos nossos sentimentos,
Relembramos nossas paixões,
Acalmamos nossas dores.
Somos poetas,
Porque afirmamos ao mundo,
O quanto somos unidos,
O quanto partilhamos o que nos doi.
O quanto nossos sentimentos são verdadeiros.
Sim, somos poetas,
E a poesia escreve-se com a alma,
não são apenas meras palavras,
São letras que se unem,
para formar o sentido da nossa vida.
Escrevemos para nós próprios,
Para os outros verem o quanto amamos também.
Sim, somos poetas,
E em cada verso, em cada palavra,
Deixamos um pouco de nós,
Somos sensíveis, somos livres.
E desta forma, a poesia,
Tão bem retratada, pelos que são poetas,
são sempre, o espelho da nossa alma.

Páginas

Subscrever Verso

anadolu yakası escort

bursa escort görükle escort bayan

bursa escort görükle escort

güvenilir bahis siteleri canlı bahis siteleri kaçak iddaa siteleri kaçak iddaa kaçak bahis siteleri perabet

görükle escort bursa eskort bayanlar bursa eskort bursa vip escort bursa elit escort escort vip escort alanya escort bayan antalya escort bayan bodrum escort

alanya transfer
alanya transfer
bursa kanalizasyon açma