Sorriso

Foto de Galeao

porque tão bela?

De repente, ela sentou-se no banco ao lado daquele onde eu estava.
Uma mulher comum, iguais a tantas outras que passam despercebidas, mas, que trazia em si, algo que despertava a atenção fazendo com que, esquecendo sobre tudo o que pensava, passasse a observá-la como se ali estivesse apenas à sua espera para admirá-la.

Não, não era uma mulher bonita ao ponto de chamar a atenção por sua beleza. Tampouco seu corpo enquadrava-se nos padrões estéticos atuais os quais, para alcançá-los, a maioria das mulheres não medem esforços ou tempo mesmo revelando estes padrões uma beleza artificial. Era simplesmente uma mulher comum.

Sua roupa? Não, sua roupa era discreta, como discretas foram um dia todas as vestimentas femininas. Usava um vestido preto, deixando apenas um pedaço dos seus ombros à mostra, com o cumprimento a um palmo acima do joelho, mas que exigia da mesma, ao sentar-se,
uma discrição tão pouco observada nos dias atuais.

Talvez sua maquiagem, excessiva? Não, não era, pois sua maquiagem discreta, assim como ela, resumia-se a um batom que destacava seus lábios e, um leve colorido destacando seu rosto. Em seus olhos, uma cor suave se fazia notar em suas pálpebras.
Seus cabelos, compridos, eram naturais o que os deixava mais bonitos.

Não, conseguia descobrir o que, naquela mulher, tanto me chamava atenção.
Não me lembrava ela qualquer tipo de fruta ou carne e tampouco
o seu corpo, ressaltava aquilo que dizem ser a beleza, o diferencial da mulher brasileira, ou seja, suas nádegas.

De repente, com certeza por ter notado o quanto a olhava, ela, discretamente, olhou-me, cumprimentou-me e, me dirigindo um sorriso, levantou-se e seguiu o seu caminho.
Neste momento consegui descobrir o que tanto me despertou a atenção,
e que estava ali, o tempo todo a saltar diante dos meus olhos,
ela simplesmente era feminina. Sua beleza estava no simples fato de ser Mulher. (Ari Galeão)

Foto de DeusaII

Amor que é amor nunca acaba

Encontrei-te no meio do nada
Andava eu perdida em meus pensamentos
Estavas ali...
De onde surgiste?
Olhei em minha volta,
A praia ao entardecer parecia-me maravilhosa,
Estava sozinha, dentro da minha solidão
Criei barreiras dentro de mim,
Tentas-te de aproximar,
Dizer olá
Mas eu, absorvida em meus pensamentos,
Não te disse nada,
E continuei a vascular o meu mundo
À procura de uma explicação,
Tentavas falar comigo,
Mas eu não te ouvia.
Puseste-te à minha frente,
E eu de cabeça baixa,
Não olhei para ti,
Mas sabia que estavas lá!
Senti tua presença,
Meu coração batia mais forte,
De repente senti-me corar,
Olhei nos teus olhos,
Tu sorrias,
Teu sorriso era maravilhoso!
"Um anjo", pensei eu!
Pegaste na minha mão,
Corei novamente
E sorri.
Nesse dia, passeamos pela praia
Juntos, de mãos dadas
O dia acabou então,
Olhaste-me e sorriste
e depois como apareceste, desapareceste,
Mas disseste-me algo antes de partires:
"Lembra-te minha querida: Amor que é amor nunca acaba!"

Foto de Teresa Cordioli

Endereço da felicidade...

*
Endereço da felicidade...
Teresa Cordioli
*
Um dia uma moça muito sábia, saiu de sua casa à procura da felicidade... Afirmando a todos que iria encontrá-la, não se importava quando a chamavam de louca, porque de louca sabia ela, não ter nada.
Passados muitos anos, a procura da felicidade e nada de encontrá-la, resolveu falar com alguém mais experiente, quem sabe a experiência teria o tal endereço da felicidade...
- Senhor! Gritou ela para alguém que passava calmamente do outro lado da rua (melindrosa, encabulada, por não ter encontrado e nem saber o endereço da felicidade)... Foi logo dizendo:
- Como faço para obter o endereço da tal Felicidade?...
O Senhor sabe onde fica? Saberia me explicar como faço para chegar lá?
O Senhor todo cuidadoso com sorriso nos lábios disse:
– Sente-se minha filha! Ela não tem endereço certo, é uma verdadeira andarilha, ora está aqui, ora está ali ao mesmo tempo, muitos não a conhecem só por falta de coragem, por medo de conhecê-la e depois perdê-la.
Se quiseres ser feliz, te darei um conselho:
- Não temas nada, nem a morte! Tens que lutar muito para alcançá-la e por mais certeza de que a tenha, agarre-a, cultive-a, porque quem já a conhece não a deixa por nada... Ela não tem preço!
A moça, meia que sem jeito, ouvindo a voz da experiência, tímida, triste e envergonhada por ter que desvendar que ainda não a conhecia...olhou bem dos olhos daquele Senhor que carregava consigo um semblante calmo lhe disse:
- O Senhor fala com tamanha convicção de quem a conhece, que me atrevo em pedir um favor: Pode apresentá-la?
Ele sorrindo respondeu:
- Ela está aqui comigo, você não consegue vê-la? A moça ficou assustada ao fixar os olhos nos olhos daquele senhor, e ver pela primeira vez a felicidade. Sem entender o que acontecia naquele ambiente, vendo a beleza da luz que emanava daqueles olhos, pensou, encontrei o endereço da FELICIDADE...No intuito de aproximação para saber mais da tal felicidade lhe perguntou:
Como é o seu nome meu Senhor? Ele cansado com o peso de sua idade, mas muito feliz, em poder ajudá-la sorrindo respondeu: - Tua Paz.
A moça saiu caminhando em passos lentos, sorrindo, porque há muitos anos a conhecia.

Foto de Galeao

SER MÃE

Ser mãe é muito mais do que padecer no Paraíso. Não basta parir uma criança para ter o direito de ser chamada de Mãe. Ser Mãe vai muito, muito, além disso. É ter a capacidade de amar aquela criança não apenas dando-lhe amor e carinho, mas, preparando-a para a vida. É entregar-se por inteira e, como uma fera, defendê-la com unhas e dentes sempre que necessário for. É perder, sem se questionar, noites de sono apenas para vê-la segura. Sorrir com o seu sorriso, chorar com suas lágrimas e, rir com o seu riso. Para ser Mãe, não há que se parir o filho, mas amá-lo como se do seu ventre tivesse saído. É desdobrar-se para que ele, dentro das condições possíveis, tenha o melhor do melhor. É aceitá-lo sem restrições, preconceitos ou qualquer outro sentimento que não seja o amor. E é para essa Mãe que dedicamos esta data. Não importa se está ou não junto de nós, mas, que a amemos eternamente.

Foto de von buchman

FRUTO DO DESEJO OU DO PECAR...

UM DIA FUI FRUTO DE TEU DESEJO
TALVEZ NEM SEJA MAIS.

OS DIAS SE PASSAM
AS HORAS E OS MINUTOS SE VÃO
O QUE FICOU FORAM MOMENTOS ETERNOS DE
DESEJOS E FRUTOS DE UMA PAIXÃO.

ESTAMOS MUITO LONGE UM DO OUTRO
ESTA DISTÂNCIA ME FAZ DESANIMAR
MAS LUTO CONTRA TUDO E TODOS
PARA UM DIA PODER TE AMAR.

NUNCA TE VI PESSOALMENTE
SÓ PUDE TE VER UMA VEZ NUM CLICAR
FOI UM SONHAR,
MOMENTOS INESGOTÁVEIS DE PRAZER
QUE ME LEVARAM A DELIRAR...

NA MINHA VIDA SÓ EXISTE HOJE
O ZUMBIDO DA SOLIDÃO
POIS A TRISTESA REINA
NESTE POBRE CORAÇÃO.

LEMBRO-ME DE TEU OLHAR
TUAS PALAVRAS MEIGAS
NUNCA VOU PODER ESQUECER
NEM DEIXAR DE TE AMAR .

SEI QUE NUNCA PODEREMOS NOS REALIZAR
MAS A PLENITUDE DO MEU AMAR
FICOU MARCADO EM MIM
DESDE AQUELE MOMENTO DO NOSSO TECLAR .

PROCUREI NESTES PEQUENOS MINUTOS
TE REALIZAR
ME DANDO DE UM JEITO PARA TI
COMO NUNCA OUTRA MULHER CHEGOU A GANHAR.

GUARDO NO MEU CORAÇÃO E NA MINHA MENTE
TEU JEITO MEIGO DE SE EXPRESSAR.
TEU SORRISO ,
TUA BOCA,
TEUS DOCES OLHOS
E TUAS FORMAS QUE SÃO
UM CONVITE AO PECAR . . .

FORAM MOMENTOS SUBLIMES DE PAIXÃO
TALVEZ HORAS DE AMAR . . .
FOMOS ENVOLVIDOS EM SONHOS E
DESEJOS PARA NOS REALIZAR ...

HOJE FICO NA ESPECTATIVA
DE UM DIA PODER TE REVER
E PODER NAVEGAR NESTE MAR DE PRAZER
ME SENTINDO FRUTO DO TEU DESEJO
NEM QUE SEJA POR MOMENTOS DE UM TECLAR...

POIS MEU ANJO, ÉS UMA DEUSA NA ARTE DO AMAR .
. . . . . . . . . . . . . .
Tenhas meu Eterno Admirar!
Mil e Um beijos de Mel....
Mimos de Eterna Paixâo
neste Lindo Coração . . .

Foto de Anju da Maria

TE AMO !!!

Te amarei duranta toda miha vida
te amo nos seus jestos
Te amo no seu sorriso
te amo na sua voz
Te amo no que você é!!!!!
te amarei em tudo
No ar que respiramos
No alvorecer da tarde
No crepúsculo,
Na morte...
te amo na chuva que cai
No sol que queima
Eu quero te amar te amar nas minhas horas de tristeza
pois suas lembranças só me trazem alegria
te amar quando a alegria chegar
pois o amor é alegria
Eu sou feliz enquanto te amo
Mesmo que o amor se torne extinto
Faço questão de te amar
Mesmo que a luz do mundo acabe
quero te iliuminar com o meu amor
Que alimenta minha própria existência
você mora dentro de mim.

Te amo!!!!!!!!!

Anju e Maria

Foto de von buchman

MEU MAIS GOSTOSO SONHAR...

Acordei esta manha sem nenhuma vontade de acordar...
Meu corpo, ainda cansado de uma noite de sonhos realizados
e delícias de te amar...
Fecho meus olhos, sinto teus carinhos, teus beijos molhados e o teu jeito gostoso de me amar.

Não quero acordar deste sonho lindo que me fez viajar,
que me levou a lugares tão sensuais, cheios de fantasias
e momentos mui gostosos de nos realizar...

Meu coração dispara, a minha respiração fica ofegante e percebo
a cruel e dura realidade!
Eu estava a sonhar...
Viro para o lado e vejo que minha cama está fria e vazia...
Á solidão é minha eterna companheira...

Estou mui só!
Por momentos de alucinações,
vivo das doces e gostosas lembranças
de uma noite de muita paixão
e de um eterno amar... l

Sofro e vivo a dura realidade de em ti sonhar...
Percebo que tudo foi um lindo
e gostoso sonho erótico,
que tive contigo,
numa noite de eterno amar....

Pego meu travesseiro e o aperto a meu corpo
E fico a te imaginar....
Teu corpo,
Teu sorriso
Teus cabelos,
Tua boca molhada
Teus lábios carnudos,
Teu cheiro gostoso que me faz arrepiar.
Uau... Que coisa gostosa é você,
chego a me excitar, ´só em ti pensar...

Como posso viver?
Como não pensar em ti?
Sobrevivo de sonhos que são você!
Minha eterna paixão...

Você !
Meu sonhar de mulher,
minha louca amante,
minha eterna namorada,
meu perigoso flerte,
minha desejada tesão,
Deusa do amar....
És o meu realizar...

Queria nunca ter acordado...
Quero sempre viver sonhando,
Neste louco e eterno te amar....
Agora acordado e só,
percebo que vivo um sonhar
de uma louca paixão,
que nunca vou poder realizar...

. . . . . . . . . . . . . .
Tenhas meu Eterno Admirar!
Mil e Um beijos de Mel....
Mimos de Eterna Paixâo
neste Lindo Coração . . .

Foto de Cecília Santos

MEU RECADO

MEU RECADO
:
:
:
Quero te mandar
um recado.
Nas asas de um
lindo anjo.
Que voa leve
e faceiro.
Por entre as
nuvens de algodão.
Voa anjo,
mensageiro voa.
Leva contigo
meu coração.
Para entrega-lo
por inteiro.
Ao meu
verdadeiro amor.
Voa anjo, de amor
e candura, voa.
Voa, voa sem parar.
Leva em suas asas
a esperança.
E meu sorriso
em seu olhar.

Direitos reservados*
Cecília-SP/05/2008*

Foto de Rosendo

SORRISO DE CRIANÇA

SORRISO DE CRIANÇA

Sorriso de criança,
minha inspiração.
Olhar bonito com ternura,
espanto à solidão.

A criança sai correndo
procurando o que fazer,
beija o pai beija a mamãe
pede colo pra comer

Chato e pirracento,
chora com malcriação.
Fica amamãe preocupada
com amor no coração.

Mas a criança vai crescendo,
lentamente sem parar.
leva a vida em brincadeira ,
se recusa a estudar.

Com olhar de garanhão,
hije, é adolescente.
Faz da vida um vai e vem,
leva a vida displiscente.

Com o tempo atropelando,
o destino lhe pregou.
Com uma moça inteligente
na igreja ele casou.

Deste belo casamento
o vovô virou criança,
a vovó, toda feliz,
vê o neto com esperança.

Mas o tempo não espera
vai correndo sem parar.
Faz o moço ficar velho
e outras vidas vai marcar.

Quando olho no espelho
meu cabelo prateado,
me espanto com o que vejo,
o meu rosto, já marcado.

Sou um cara orgulhoso,
com o que me aconteceu.
E você fique sabendo,
esta criança sou eu.

De Antonio Rosendo

Foto de ANACAROLINALOIRAMAR

O POETA ESTA TRISTE (um conto)

**************
O Poeta amanheceu triste,
olhou para o céu, e se perguntou.
Cadê minhas idéias,cada minhas inspirações.
- Onde foi meu Deus, parar minhas emoções?
- Porque não consigo pensar,poemas e poesias,
estão para acabar,tudo inacabado,me sinto um poeta
frustrado.Fui tão admirado e hoje,um homem arrasado.
O Poeta mergulhou-se num rio de lágrimas, sem entender,
o que poderia ter acontecido, com suas idéias.
O poeta já não dormia, pensava noite e dia,
o que teria acontecido com toda sua motivação para
poetizar.Sendo que seus admiradores, estavam a lhe cobrar.
Certa manhã, o Poeta acordou, se olhou no espelho, e sentiu, que os poucos seus cabelos estavam a cair, e dores fortes começaram atacar sua mente.Ele não contente logo foi ao médico perguntar; o que, com ele estaria acontecendo,que ele sentia que estava morrendo.O médico falou ao poeta.
Senhor Poeta, o senhor sofreu um acidente, mas nada que lhe tire a inspiração,apenas bateu a cabeça e esqueceu de algumas coisas,e seus cabelos caem devido anestesia que tomaste.Mas nada mais este imperfeito em ti.
O poeta não satisfeito...Respondeu...
-Eu sinto que algum pedaço de mim foi tirado, porque não me lembro de nada. O Médico então respondeu.
-Confirmo! Sua saúde esta ótima! Apenas esqueceu algumas coisas.
O Poeta então, não quis discutir com médico e levantou-se para sair.Foi ai que entrou uma Enfermeira, com uma sacola na mão e disse:
- O Senhor, tem apelido de minha metade? O poeta respondeu.
_sim, mas só uma pessoa me chama assim,minha metade , cadê ela?
A enfermeira então respondeu;
-Ué o senhor não sabe? A dona desses pertences da sacola estava junto a ti, quando sofreste o acidente,uma bela poetisa que até na hora de sua despedida nos recitou poemas de amor, e chamou sua metade e me disse que era o Senhor Poeta.
O Poeta já com sorriso nos lábios, perguntou todo eufórico.
-Cadê minha metade, cada minha poetisa que me inspira,
minha companheira? A enfermeira muito triste respondeu:
_ Senhor Poeta, sinto muito, mas sua metade, foi para outro,
plano, poetizar e recitar para almas em descansos...mas antes de partir, pediu para que avisasse, que se lembra dela, como a ultima vez que estiveram juntos, e o Senhor Poeta , continuarias a poetizar como sempre o fez.
Ouvindo o que a enfermeira falou, ele então se lembrou da ultima vez que poetizou! Estavam no carro, politizando...quando o acidente se procedeu.
Muito triste, por perder a mulher amada ele então falou em silêncio.
Minha poetisa, minha metade.
lembro-me da ultima vez, que contigo poetizei.
Mas, sinto em te informar,
nessa vida não posso mas exibir meus dons poéticos,
pois já não estava a poetizar, nem versejar, e não entendia,
Hoje, minha metade,entendo o porquê das minhas falhas e falta de inspirações,passei noite a dentro querendo poetizar e nada.
Pois a minha falta de inspiração,foi tua perda então: que sempre me ajudou os meus versos e poemas, eras tu minha metade, musa de minhas inspirações poéticas.Hoje não tenho como me inspirar.
minha metade se foi.E um Poeta tem que ser completo para embalar nos sonhos, na alma da poesia.
E eu não me sinto inteiro para fazê-lo.
Me desculpa minha Poetisa,mas prefiro esperar a hora de ir ao teu encontro.E quem sabe aqui, alguém conte nosso conto.
e saiba, que este poeta que aqui vós falais.Morreu para poesia,mas a poesia não morrerá nunca!!!
Que um poeta morra!
Mas que a poesia percorra!

Anna *-*

*OBS: Essa história ,foi feita por mim,através de um sonho que tive, logo assim que entrei na poemas de amor, e no sonho, a poetisa era eu....Estou a muito tempo para postar este, mas tive que fazer alguns ajustes.
Como eu tive um amigo poeta que se foi, eu tive a impressão que ele quem entrou eu meus sonhos e me mandou fazer este conto.
Espero que gostem...Não tem nada plagiando, apenas plagiei de meus sonhos.
Mas quero, sempre ver os meus amigos poetas vivinhos da Silvaaaa.
Mando minha mensagem do sonho.
O poeta pode morrer,
mas a poesia sempre percorrer!!!

Páginas

Subscrever Sorriso

anadolu yakası escort

bursa escort görükle escort bayan

bursa escort görükle escort

güvenilir bahis siteleri canlı bahis siteleri kaçak iddaa siteleri kaçak iddaa kaçak bahis siteleri perabet

görükle escort bursa eskort bayanlar bursa eskort bursa vip escort bursa elit escort escort vip escort alanya escort bayan antalya escort bayan bodrum escort

alanya transfer
alanya transfer
bursa kanalizasyon açma