Instantes

Foto de JGMOREIRA

EM FORMA DE OBJETO

EM FORMA DE OBJETO

ANDO EM FORMA DE OBJETO
SEM NENHUM DESEJO SECRETO
SEM NENHUMA GALHARDIA
SEM NADA QUE ME DEFENDA

TENHO ESSE AR BLASÉ
DE QUEM NÃO VIU O QUE OLHOU
COMO SE FOSSE IMPORTANTE
TER A MÃO DISTANTE
DO GESTO QUE SOCORRE

TALVES TU BRINCASSES EM MEUS PARQUES
SE HOUVESSE TEMPO PARA MAIS UM DIA
MAS É SEMPRE ESSA URGÊNCIA DESESPERANTE
ESSE DIA A MAIS QUE DIMINUI NOSSOS INSTANTES
ESSA PRESSA DE FUTURO INCERTO
QUE FEZ DO SAARA DESERT0
QUE FEZ DE MIM ESSA ROTINA

ASSIM QUE SOLTAREM OS PÁSSAROS
QUE GEMEREM AS RODAS
QUE SUAREM AS ENGRENAGENS
QUE TENHO ASPIRADO NESSE TEMPO IRADO
TALVE EU ME SOLTE UM POUCO
PERCEBA QUE HÁ ALGO CONCRETO
ALÉM DESSA FORMA DE OBJETO
COM QUE DEFINO MINHA PASSAGEM

AMANHÃ, ESSA PROMESSA CONSTANTE
COLHEREI ALGUMAS FLORES
TRAREI ALGUMAS NOVAS FORMAS
DE DIZER QUE JÁ É TARDE
ENQUANTO ISSO, RODA A RODA
DO PARQUE QUE TIVE DENTRO
QUE FICA DOENDO
ESPERANDO TUA CHEGADA
TUA RISADA
APENAS PARA BRINCAR

QUE SO TU ENTENDES PERFEITO
QUE ESSA FORMA DE OBJETO
É MINHA DEFESA OU JEITO
DE DIZER QUE SÓ A TI AMO E ESPERO
MESMO QUE SEJA AMANHÃ, OU DEPOIS
OU QUANDO PARAR O TEMPO
E TODAS AS MÁQUINAS EMPERRAREM.

QUE SÓ TU PODES SUAVIZAR
ESSE JEITO OBJETO DE ANDAR
ESSES TALHOS DO TEMPO NO ROSTO
ESSA TRANQUILA FALTA DE GOSTO
ESSA ESPERA QUE HÁ DE ME MATAR.

Foto de yosoy13msn

Horas de Placer

Playa Blanca 19/08/07

Horas de Placer

El olor a sexo recorre la habitación,
dos cuerpos desnudos, sudados estremecen
y se retorcionan en posiciones acrobáticas,
dos corazones palpitan acelerados por el
sentimiento de placer.
Recorro tu cuerpo con mis labios descubriendo todos sus rincones, sus bellezas, tus curvas.
Horas se pasan, para nosotros, apenas minutos, no tenemos noción del tiempo, deseamos seguir nuestra aventura de placer, deseamos seguir luchando por placer, deseamos sentir nuestros cuerpos rozándose, resbalando uno en el otro, recorrer las curvas de los cuerpos desnudos, explorar cada centímetro.
El destino hace con que nos separemos pues hay que trabajar, retornamos del transe en que estábamos poseídos, la habitación parece que un huracán la visito, todo desarreglado, revolcado y este olor del placer por todas partes, nos hace pensar si deberíamos o no deberíamos trabajar, mas la obligación no nos permite mas placer, no nos permite ser desobedientes con el futuro del hoy, tenemos que acatar y olvidar por algunos instantes los momentos de ternura, de relax, y de placer, nos besamos como si fuera la ultima vez, pensando cuando tendremos la próxima oportunidad.
Carlos Campaña
http://yosoy13msn.blogspot.com
http://yosoy13.spaces.live.com

Foto de JGMOREIRA

CALVÁRIO

CALVÁRIO

O OLHAR DE MARIA
PARA O FILHO NA TRILHA
É O OLHAR DO AMOR
QUE MAIS AMOU

OUTRA MARIA OLHA O AMADO
COM OS OLHOS TURVADOS
OS OLHARES DAS DUAS SE TROCAM
SEM QUE NADA POSSAM

SÃO DUAS MULHERES AMANDO
O MESMO HOMEM, ANDANDO
SOB A CHIBATA E ESPINHO
OLHANDO AS DUAS COM CARINHO

-PAI, MEU CORAÇÃO ESTÁ PRONTO!
MARIA CONTÉM O PRANTO
ENQUANTO A OUTRA LEVANTA O VÉU
ESPERANDO O MILAGRE DO CÉU

O OLHAR DE MADALENA NO OLHAR DE JESUS
ALIVIA-O DO PESO DA CRUZ
POR INSTANTES SUA DÔR FICA VAZIA
PARA QUE VÁ AOS VALES ONDE PASTOREARIA

SOBE A COLINA COM O SOL NAS COSTAS
MADALENA, LINDA, O ESPERA À PORTA
OS FILHOS BRINCAM NA SOLEIRA
UM SORRISO AFLORA SOB A CABELEREIRA

AS PALAVRAS QUE LEVARÁ NAQUELE DIA
SERÃO OUVIDAS PELAS DUAS MARIAS
QUE O OLHAM COMOVIDAS PELO AMOR
TEMEROSAS DA SUA CORAGEM DE PASTOR

A CHIBATA IMPIEDOSA O TRÁZ DE VOLTA
PARA O CENTRO DO PALCO DA HISTÓRIA
O SANGUE DE SEU ROSTO COROADO PELO ESPINHO
PUXA DE MARIA UM GRITO PELO SEU MENINO

MADALENA, QUE AGUARDAVA O MILAGRE
SOLUÇA AO VER O CENTURIÃO COM VINAGRE
A FÉ DA MULHER NESSE INSTANTE FRAQUEJA
PEDE A DEUS QUE NÃO MAIS LHE PEÇA QUE CREIA

QUANDO, POR FIM, ERGUE-SE O MADEIRO
AS DUAS MARIAS DE ABRAÇAM EM DESESPERO
DUAS MULHERES PERDEM O HOMEM AMADO
QUE GRITA AO PAI PORQUE FOI ABANDONADO

DURANTE TODA SUA AGONIA,
JESUS ESTÁ COM MARIA
SOBRE A MORTE SEU CORAÇÃO VOA APAVORADO
ANINHANDO-SE EM MADALENA: DOIS DESACRETIDADOS

DUAS MARIAS OLHAM FIXAMENTE JESUS
ALHEIAS À REALIDADE DA CRUZ
OLHANDO AS DUAS, DO ALTO, O NAZARENO
PASTOREIA NAS COLINAS COM SEU CAJADO.

Foto de Carmen Lúcia

Jogo da Vida

Decorrentes das imposições da vida
Eis as cartas colocadas sobre a mesa...
De um baralho já com dobras e frisado
Que impele para fatos consumados.

Como um jogo,dita as regras,o destino,
As apostas são o blefe a definir
Se vale ou não a pena,pagar pra ver,
Já que a história começada tem um fim.

Quem sabe a carta na manga,escondida,
Possa mudar a sorte pré- estabelecida...
Um “Royal Flush”de repente,é a saída,
Com sutileza,a esperança renascida.

Breves momentos,instantes de transgressão,
E as fichas recolhidas traçam nova versão...
Alucinação?Quem é que dribla o destino?
Termina o jogo...Fim de mais uma ilusão!

Foto de Agamenon Troyan

"ESTOU VOLTANDO..."

“ESTOU VOLTANDO...”
(Um conto africano)

De: Agamenon Troyan

Um jovem angolano caminhava solitário pela praia. Parou por alguns instantes para agradecer aos deuses por aquele momento milagroso: o deslumbramento de sua terra natal. O silêncio o fez adormecer em seu âmago, despertando inesperadamente com o bater das ondas sobre as pedras. De repente, surgiram das matas homens estranhos e pálidos que o agarraram e o acorrentaram. Sua coragem e o medo travaram naquele momento uma longa batalha... Ele chamou pelos seus pais e clamou pelo seu Deus. Mas ninguém o ouviu. Subitamente mais e mais rostos estranhos e pálidos se uniram para rirem de sua humilhação. Vendo que não havia saída, o jovem angolano atacou um deles, mas foi impedido por um golpe. Tudo se transformou em trevas...
Um balanço interminável o fez despertar dentro do estômago de uma criatura. Ainda zonzo, ele notou a presença de guerreiros de outras tribos. Todos se demonstraram incrédulos no que estava acontecendo. Seus olhos cheios de medo se indagavam. Passos e risos de seus algozes foram ouvidos acima. Durante a viagem muitos guerreiros morreram, sendo seus corpos lançados ao mar. Dias depois, já em terra firme, o jovem angolano é tratado e vendido como a um animal. Com o coração cheio de “banzo” Ele e outros negros foram levados para um engenho bem longe dali. Foram recebidos pelo proprietário (senhor do engenho) e pelo feitor que, com o estalar do seu chicote não precisou expressar uma só palavra. Um dia, em meio ao trabalho, o jovem angolano fugiu. Mas não foi muito longe, pois fora capturado por um capitão do mato. Como castigo foi levado ao tronco onde recebeu não duas, mas cinqüenta chibatadas. Seu sangue se uniu ao solo bastardo que não o viu nascer.
Os anos se passaram, mas a sua sede por liberdade era insaciável. Várias vezes foi testemunha dos maus tratos que o senhor aplicava sobre as negras, obrigando-as a se entregarem. Quando uma recusava era imediatamente açoitada pelo seu atrevimento. A Sinhá, desonrada, vingava-se sobre uma delas, mandando que cortassem-lhe os mamilos para que não pudesse aleitar... O jovem angolano não suportando mais aquilo fugiu novamente. No meio do caminho encontrou outros negros fugidos que o conduziram ao topo de uma colina onde uma aldeia fortificada – um quilombo –, estava sendo mantida e protegida por escravos.
Ali ele aprendeu a manejar armas e, principalmente a ensinar as crianças o valor da cultura africana. Também foi ali que conheceu a sua esposa, a mãe de seu filho. Com o menino nos braços, ele o ergue diante as estrelas mostrando-o a Olorum, o deus supremo... Surgem novos rostos estranhos e pálidos, mas de coração puro, os abolicionistas. Eram pessoas que há anos vinham lutando pelo fim do cativeiro. Suas pressões surtiram efeito. Leis começaram a vigorar, embora lentamente, para o fim da escravatura: A Lei Eusébio Queiroz; A do Ventre-Livre, A do Sexagenário e, finalmente a Lei Áurea. A juventude se foi. O velho angolano agora observa seus netos correndo livremente pelos campos. Aprenderam com o pai a zelarem pelas velhas tradições e andarem de cabeça erguida. Um dia o velho ouviu o clamor do seu coração: com dificuldade, caminhou solitário até a praia. Olhou compenetrado para o horizonte. Agora podia ouvir as vozes de seus pais e avós sendo trazidas pelas ondas do mar. A noite caiu cobrindo o velho angolano com o seu manto... Os tambores se calaram... No coração do silêncio, suas palavras lentamente ecoaram: “Estou voltando... Estou voltando”.

Carlostvcdr@gmail.com

Foto de CarolComPoesia

Trajetória

O que é o tempo
senão um passar incessante de horas,
momentos finitos que descem em escorregadores
plantados em praças,
onde crianças descem e prosseguem a
vida passante,
horas mutantes de instantes passageiros,
que, ligeiros, transmutam-se em tempo novo
como a flor que abre pétalas todos os dias
sobre um novo dia

Tempo desmedido,
não espera, não volta a cabeça,
inflexível vive, quem quiser que o siga,
são estradas e mais estradas, encruzilhadas.
Há opções, decepções e algumas flores,
meios e inteiros e algumas dores
em passos a escolherem a forma, o ritmo
e há bem mais, há escolhas

Tempo destemido,
não aguarda em estações e os bancos estão cheios,
é viagem sem paradas, com partidas e chegadas,
lágrimas e despedidas
e há versos em algumas estradas, deixados em jardins,
sob chuva e sol e esperam por mim,

Só os versos aguardam e guardam toda a vida em si
que nunca será colhida
- e espremida entre o tempo e o alento de passar os dias –
será a vida apenas horas
correndo na ampulheta morta, que nada sabe
a não ser escorrer a areia com sonhos e sonhos
sobre orifício estreito feito um buraco
neste apertado peito.

(Carol)

Foto de Edinei

Momentos Eternos

Inexplicáveis instantes aqueles
Que entre toques abraços olhares e beijos
No fino desejo de um amar sem limite
Entregamos-nos a essência do amor

E entre lua cheia que linda brilhava
Pelos encantos dela me inspirava
E eu ficava nesta magia afim
De te pedir para mim

E no êxtase de um belo sim
Banhamos-nos de um intenso amor
E eu encontrei a felicidade enfim

Hoje somos uma mistura homogenia
Dos belos componentes do amor
Que só duas almas gemias podem compor.

Foto de CarolComPoesia

Faz versos, poeta!

Vai poeta,
mendigo das estações perfeitas
dono do inverno gelado da alma
das torrenciais tempestades da vida
sob ventos de furacões dos sonhos que escaparam
entre as tantas existências da tua poesia

Vai poeta,
atropelando os versos em desassossego
transformando horas em instantes sem nexo
para que o espírito sobrevoe a fragilidade
do que vai na tua alma inquieta

Vagueia entre as madrugadas
enche a cara e entorna todas para que a noite
te desenhe estrelas e uma lua perfeita
que habita almas pueris que sonham ainda
apesar dos ardis de toda esta vida,

Delineia teus versos obesos de tristeza
alinhava tua percepção de mundo
embora imundo e falsamente real
tudo é ilusão, pensador!

Nem o que vês, tampouco o que não supões
é real,
abraça esse mundo de ilusões!

Chora tuas dores desencantadas
imagina flores para que teus pés agüentem
e colhe versos, poeta, colhe versos
nas bocas aflitas que nada mais dizem
e nas almas cansadas que, fingindo, mentem,

Faz dos teus versos o que bem quiser,
tolo sonhador
- pobre poeta – achando que tudo caberá num poema!
Escreve e sofre e lapida a tua arte
de fazer da vida decadente e fria
uns versos imperfeitos, vomitados na tua agonia.

(Carol)

Foto de martini

A Visão

Bom dia querida
Bom te acordar
Rosa florida
Doce pra olhar

Te olhar admirando
Tou encantando
Sempre te vendo
Assim crescendo

Teu lado bom
Imenso coração
Lhe ouço o som
Na palpitação

Palpitar por mim
Aí talvez não
Te quero sim
Mesmo só na mão

Doce teu olhar
Bom te ouvir falar
Quero muito ter
Esses olhos ver

Tua voz ecoa
Ouvido suave
Só tua pessoa
Gosto de verdade

Tua beleza
É uma certeza
Com essa certeza
Te vejo princesa

Para rainha
Pouco faltava
Princesa minha
Quanto bastava

Tens dentro de ti
Algo de grandioso
Tb é muito gostoso
Ouvir tua fala assim

Deito a teu lado
Dormindo agarrado
Mas ao acordar
Afinal era sonhar

Tua visão
Que sedução
Não vás agora
De todo embora

Tua voz vibrante
Som deslumbrante
Seria teu amante
Por esse instante

Instantes vividos
No peito sentidos
Juntos caminhamos
Algo procuramos

Agora se estuda
Se aumenta cultura
Temos de chegar
Ao fim do ano ganhar

Te darei tudo de mim
Contigo estudarei
Estarei até ao fim
Teu príncipe serei

Lembrar passado
Que contigo passei
Me sinto babado
Como levado fiquei

Tu és meu encanto
Até eu me espanto
Como marcaste
E em mim ficaste

Mas amiga de verdade
Tu és realidade
Tenho a certeza
Que és uma princesa

Gosto de ti tanto
Que contigo descanso
Quero ter aqui
Aquilo que vi

Sonho de verdade
Tu és realidade
Como desejo
Te dar um beijo

Nesse beijo
Com desejo
Vou-me encantando
E até sonhando

Acredito
Num sonho
Por ele grito
Acordo risonho

Do teu quase
Talvez possa ser
E quando vier
Que grande o calor

Foto de Carmen Lúcia

O poeta e a bailarina

Por entre versos grassa a graça de seus passos,
Que saltitando por sonetos compassados,
A cada rima uma performance ela combina
Num sincronismo magistral...poeta e bailarina.

Nos poemetos, viravoltas são constantes...
Levita em trovas, inusitados os instantes,
A poesia em vôos épicos, cibernéticos,
E a bailarina valsa os versos mais frenéticos.

Mas, de repente, pára a música, some o chão...
Sapatilhas, em falsetas, titubeiam sem noção,
E o bailado já sem vida, descompassa,
Chora o poeta por faltar inspiração.

Páginas

Subscrever Instantes

anadolu yakası escort

bursa escort görükle escort bayan

bursa escort görükle escort

güvenilir bahis siteleri canlı bahis siteleri kaçak iddaa siteleri kaçak iddaa kaçak bahis siteleri perabet

görükle escort bursa eskort bayanlar bursa eskort bursa vip escort bursa elit escort escort vip escort alanya escort bayan antalya escort bayan bodrum escort

alanya transfer
alanya transfer
bursa kanalizasyon açma