Poemas

Foto de So_fia_So

SAUDADE

Morro de saudade.

Não sei como passar sem Ti,

O ar falta-me se não ouço tua voz

Que me conta coisas banais,

Ambos sabemos porquê,

Mas sorvemos cada palavra

Como se nos olhássemos, beijásemos,

Apertássemos as mãos com a força do nosso Amor.

Como estamos longe,

Cada palavra, mesmo sem jeito,

É um beijo doce dado ao vento,

Com os pés na areia da nossa praia,

A sentir o corações baterem

De tanto se quererem.

São nossos corpos suados de amar,

Num êxtase que não pára.

Movemo-nos devagar,

No Amor que fazemos,

Sem pressas,

Aspirando cada gota que sai de nós,

Quando se confunde o Eu e o Tu.

Somos completos e perfeitos

Na arte de Amar e saborear o instante.

Porque sabemos que o nosso Amor

É superior à distância que nos separa,

E isso não nos deixa levar pela pressa.

É a perfeição natural

Como a água cristalina que brota da Terra.

Fomos feitos um para o outro,

Sentimo-lo em cada entrega.

Não só o corpo se encaixa, mas o Ser,

O pensar, o estar, o querer.

Amar assim é bênção

Agradecida em cada dia

Que reconhecemos

Ser-nos dado

Porque Deus assim queria.

Foto de Edigar Da Cruz

ANESTESIA DO AMOR

ANESTESIA DO AMOR

O Amor é entrega e aposta
É leve como o brilho que se eleva para litoral,.
Do que faz sorri e faz chora,
E o tipo doce e bem amargo,
Leve feito pavê e delicioso como chocolate,
É um deserto que vai para um oásis.
Tem dom de fazer até milagres,..
E do rico e do pobre.
na mesma dose da medida certa exata,.
É Para o homem é para mulher.
Fiz o injetar de amor na veia.
Pura gostosa droga pior que crack e heroína juntas exalando amor,.
Eu não sei! Por um oásis me apaixonei.
Que faz alucinar descontrolado,..
Não importa se sou plebeu e pobre e ..
Amante eu vivo e adoro da droga do amor
Que adoro me vicia dessa loucura,.
Dessa substancia onde o que vale é o amor nobre.
Tão cara Diamante e Ouro! Que às vezes pago caro com á dor.
Que corre exageradamente pelas veias da alma coração,
Dessa emoção da cor que eu adoro,..
Que sou admirador e ainda tenho uma overdose
E morro feliz por amar a vida que aprendi e provei da melhor dose.
Dessa dose que aprendi descobrindo sendo o seu amor.
Essa anestesia faz e trás mil sensações
Essa Anestesia Do Amor

A-M-O-R
Autor:Ed.Cruz

Foto de P.H.Rodrigues

Pescador de tempestades

É como uma calmaria após a tempestade
um momento de silêncio, mas não de esquecimento
quando os palitos começam a buscar forças para remar céu à dentro

Enxergando o sol de uma outra forma
percebendo que estrelas são bem mais que corpos brilhantes
curioso pelo o que há de encontrar adiante

Além do horizonte, além da percepção comum.
A vontade de descobrir é crescente,
ascendendo com si a chama dourada,
tão contemplada e por poucos alcançada

O que torna algo valioso, é sua raridade e diferença,
não seu alto valor e igualdade, valor, o dinheiro compra.
Igualdade qualquer um alcança, toca e descarta
diferença e raridade, estão reservadas aos que remam e dão valor de verdade.

Foto de Alexandre Montalvan

Minha Morte

Como é doce a minha morte
Um doce mergulhar no nada intenso
Sentir distante o aroma do incenso
E não mais a dor da carência
Das minhas mãos estendidas
E ninguém que se importe
Ou que viva

Como é doce a vida
Que vem depois da morte
Com a lenta escuridão da noite
O farfalhar das asas densas do abutre
E as nuvens negras sobre a carne viva
Com a fome que tem guarida na vida
Ou na morte

Sentir pulsar a vida, dos vermes que devoram
A carne que então serve de comida, e ninho
Neste intante interminável caminho
Da morte enquanto vivo, como toda a profecia
Não chama, veja apenas a luz, da chama fria

Foto de Marilene Anacleto

Amor Sertanejo

Amamos, coração, corpo e alma,
Na fluidez da música sertaneja.
Não a que é feita para vender,
Nem a que rima com cerveja.

Loucas imagens flutuam no ar
Ao som de música sertaneja:
As que dançam nos cafezais
E trazem emoção benfazeja.

E contamos estrelas na noite,
E namoramos nas tardes de sol,
E amamos em meio às flores,

Histórias que as músicas contam
Em serenos tons de emoção,
De amor, de cores, de sons.

Foto de So_fia_So

AMOR PROIBIDO

LONGE NÃO SERIA O MAL.

SE O LONGE TIVESSE UM FIM.

MAS O LONGE VEIO PARA FICAR

E O FIM SERÁ TESTEMUNHADO

PELO MEU OLHAR.

CULPAR-ME?

DESISTIR?

AUTOCRITICAR-ME?

POR TUDO JÁ PASSEI.
EM MOMENTOS AINDA PRESENTES
TODOS OS FANTASMAS ME CERCAM.

CONCLUO, CONTUDO
NÃO VALER A PENA
ATIRAR-ME DA JANELA.

SE CULPADA SOU,
ASSIM VOU CONTINUAR
ATÉ AO DIA EM QUE ACABAR
A HISTÓRIA QUE ENCANTA
MAS NÃO É DE ENCANTAR.

NÃO VALE A PENA A TORTURA.
VOU AMÁ-LO
ATÉ A LUA
PERDER A LUZ.
O CANSAÇO ME VENCER
OU SURGIR ALGUÉM
QUE ME ILUMINE
TODO O DIA,
SEM QUE HAJA NOITE
EM MIM
E VIVER
SEJA UM POUCO
DE UM POEMA
QUE SE SABE DE COR
E SE DECLAMA
ENTRE OS AMANTES.

POR AGORA,
NÃO POSSO PEDIR MAIS.
APESAR DE TUDO
O QUE ESTÁ ERRADO,
CONSIGO VIVER EM PAZ.
E A ELE
CONSEGUI ENSINAR-LHE
QUE O ÓDIO QUE O MATAVA
SE APAGOU
NA LUZ QUE LHE TRANSMITI
E FEZ NASCER
UM NOVO E BOM HOMEM.
SÓ POR ISSO VALEU
A PENA
TÊ-LO RESGATADO DO MAL
QUE O CERCAVA,
ENLOUQUECIA
E ESTAVA
PRESTES A TIRAR-LHE A VIDA.

PELO BEM QUE LHE FAÇO,
ME ALEGRO EM MEU ERRO,
FELICIDADE LHE DOU,
AMOR SINTO
COMO CHAMA
QUE DELE VEM.
SINTO A SUA GRATIDÃO TOTAL.
A SUA LUCIDEZ,
SUA PREOCUPAÇÃO.

QUE FAZER
PERANTE UM AMOR
(PER)FEITO
MAS QUE NÃO PODE CAMINHAR
AO LUAR,
LIVRE, SOLTO,
A RIR
E SEM LIBERDADE?

Foto de So_fia_So

TU

QUEM ME DIZ AMOTE JUNTINHO
PARA TRANSMITIR MAIOR CARINHO,
DAR FORÇA AO QUE SENTE,
NÃO QUERER ENTRE NÓS NADA
NEM NINGUÉM.

COMO?

SE ESTOU SÓ ENTRE QUATRO PAREDES,
QUE NÃO VÊM NEM ESCUTAM UMA LÁGRIMA
DE SAUDADE.
PORQUE VIVO UMA ILUSÃO,
AUMENTADA POR QUEM SE DIZ MEU
E QUE ME ENTREGA A SUA VIDA
QUE SÓ OIÇO A VOZ.

O CORPO, O AMOR QUE DIZ
SÓ MO DÁ QUANDO PODE.
A DISTÂNCIA É DESCULPA.
O AMOR PROIBIDO.
E EMBORA SINTA QUE
LHE SOU MUITO,
ALGO PERMANECE
VAZIO EM MIM.

FAZ-SE O AMOR.
SINCERO PARECE.
TUDO PARECE SABER
E SENTIR DE MIM.
DÁ-SE EM CADA
GESTO.
ENTREGA-SE NO CORPO
E NA ALMA.

MAS, DEUS,
PERDOA-ME,
PORQUE
NÃO CONSIGO
SENTI-LO MEU
COMO O SOL
SENTE A PRIMAVERA?

TALVEZ PORQUE
ELE SÓ VENHA
QUANDO O RIO GELA.
É UM RITUAL
ESTRANHO PARA
QUEM DIZ QUE AMA,
E NÃO SE ENTREGA
POR INTEIRO,
VIVE DUAS VIDAS,
COMO SE ISSO
FOSSE PERFEITO.

E, DE FACTO, É UM SONHO
FEITO REALIDADE,
TER UMA VIDA SAUDÁVEL
E UM AMOR INTEIRO
QUE NÃO EXIGE
E SE DÁ SEM
QUERER OLHAR
O QUE É VERDADEIRO.

DÁ VONTADE DE FUGIR.
DÁ VONTADE DE FICAR.
NUNCA MAIS PARTIR.
PORQUE ME PARECE
(TALVEZ ME ENGANEM)
QUE É AMOR DE VERDADE.
MAS ESSE EGOÍSMO
DE QUERER TER-ME
E A TUDO O RESTO,
FAZ-ME SENTIR
UM RESTO, UM PEDAÇO DE NADA,
QUE É USADO
EM DETERMINADOS DIAS
DO CALENDÁRIO,
QUANDO ESTÁ MENOS FRIO
OU MENOS CALOR.
QUANDO APETECE MAIS O SEXO
OU A FALTA DE AMOR
DEIXA O SEU AMARGOR.

SERÁ QUE SABEREI O QUE ESTOU A DIZER?
SI, PORQUE O SINTO.
JÁ PAREI DE ME REBELAR.
PORQUE PRECISO DE AMAR
E SER AMADA,
NEM QUE SEJA
À SEMANADA.
É QUANDO LHE CALHA.

E EU QUE SOU TÃO EXIGENTE,
TÃO REBELDE,
JÁ NÃO DIGO NADA.
ELE LEVA-ME NOS BRAÇOS,
AMA-ME LOUCAMENTE,
TODOS OS DIAS ME
FAZ VERSOS.
TODOS OS DIAS
JURA QUE ME AMA
E QUE A VIDA DELE
ESTÁ NAS MINHAS MÃOS.

E LÁ VOU AMANDO,
MAIS E MAIS.
SEI PORÉM
QUE NÃO SOU FELIZ.
SE SOU DELE
E LHE CORRO NAS VEIAS
PORQUE NÃO
PARTILHAR AS NOSSAS VIDAS
TODOS OS DIAS?!

SEI MAS FECHO OS OLHOS.
DISTANCIO-ME MAS NÃO ESQUEÇO.
SERÁ ISTO AMOR?

SEM QUE POR MAIS FORTE
QUE O SINTA,
A RESPOSTA É SÓ UMA.

NEM ME ATREVO A ESCREVÊ-LA
DE TANTO SABÊ-LA.

Foto de Edigar Da Cruz

Migalhas

Migalhas

Em cisne negro de migalhas
das migalhas que se deixa aquela mar sem ar ,
da marca escrita junto ás lembranças,.
em lenços de papel!,..de sentimentos diversos lagrimados de saudades.
Vou descrevendo o lado da lembrança de um amor.
do lado da lembrança que a ciencia não fala,
que o sentimento encanta de quem deseja e amar.
das migalhas verdadeiras daquele sentimento unico sentindo com a alma e o coração.
vou deixando o coração falar por si!
que a esse si! eleve a um coração alado que tanto faz sentir.
Sinta ai e ouça as palavras que descrevo diretamente e indiretamente para dentro do seu lado, alado de, eu de menina mulher.
Não sabe quanto foi adorável para eu!
não sabe como eu mudei por essa adoração!.
Não sabe como formei sentimento dessas migalhas que transformei em bolo de paixão.
Vou escrevendo e sentindo aos sete céus junto á um unico mundo.
dentro de mim ! a um coração que clama o chamado do amor , em toque de liturgia de paixão.
corro atrás em busca de palavras certas.
que possa invaidecerm o coração.
que bata forte na alma,que sinta dentro do coração.
quero ! e acredito que tú queres...
amar dessa vontade de amor migalhado transformado em bolo de amor e na delicia da raiz de uma forte paixão.
em poucos digitos quero novamente lhe chamar atenção! quero você minha rainha de amor e paixão.
no discplayer do coração vou ouvindo te lançando.
todo o calor de um amor
de migalhas tranformado no bolo do amor em toque de paixão

Autor:Ed.Cruz

Foto de Edigar Da Cruz

Pra Sempre Eterniza

Pra Sempre Eterniza

Um dia VOCÊ me disse que pra sempre acabar!
mais quando o amor e puro e verdadeiro
o para sempre fica para eternamente.
eternamente é o fim? será mesmo..
pode levar o quanto seja ele o tempo for se elevar ou levar..
sempre clamarei o amor que aprendi a viver junto com você.
Eu aprendi a ler você! quando se aprendi a ler o amor.
tudo fica facil e simples de entender e fica aquele importante ser dentre si .
Eu, Você e os astros selestiais .
escrevendo sem ver! sentindo sem ver.
e amando por sentir os astros junto a você!
sinto e amo esse bem querer
desse sempre para eternidade do amor de você
saudades

Autor:Ed.Cruz

Foto de Samir Querino

Crônicas de uma existência

O mundo sorri enquanto meu sangue escorre. Todos cantam, mas meu choro se sobrepõe. Eles correm, eu só consigo rastejar. Não é culpa minha... talvez seja! A solidão é o castigo que determina o culpado? Então eu sou culpado. E quem me culpa? A verdade! E a verdade é que o medo se tornou maior que a esperança. O sonho se tornou maior que o desejo. A dor afugentou minha coragem. A saudade tornou o tempo maior. Tempo esse que nem era grande, mas se fez eterno... por que você se foi! E se foi por quê? Por que você? Não sei dizer... não posso dizer. Caprichos da vida que leva e que traz, que dá e que tira, que faz e desfaz. Talvez o acaso que se fez pleno, Por que em certeza responde o incerto. Mesmo o tudo nada me responde, no entanto o nada é a resposta mais certa para tudo. E o que fazer com essa certeza insana de saber que estou fadado à solidão? Como curar uma ferida invisível que insiste em manter rasgado o coração? Esse coração que já nem me pertence e que é regido pelo som melancólico de uma melodia desconhecida, que ecoa pelos pensamentos e desafina cada segundo da minha existência. Há remédio para essa loucura? Estarei tão perdido
no tempo – naquele tempo – que talvez já nem tenha mais salvação? Sinto que as palavras
mais propícias afim de descrever o que sinto, ainda não foram inventadas. Sinto que a única canção que conta em detalhes toda a minha dor, ainda não foi composta. Sinto que a ajuda da
qual disponho... realmente nem sabe que pode me ajudar - se é que alguém pode me ajudar. Estou cansado. Finalmente percebi que não posso – ainda que queira – continuar travando esta batalha. Minhas forças – que já eram escassas – acabaram de se exaurir. Eu não tenho mais por quês... não tenho mais motivos... eu não tenho nada... por que eu não tenho você.
Qual é o sentido? Qual é a lógica? Não há um sentido lógico. Não há lógica que faça sentido... a única pessoa que eu realmente amei pertence a outro mundo... talvez nunca mais a veja. E é isso o que sou... isso é o que me tornei. Um andarilho que vaga sem rumo nem direção na tortuosa estrada da vida. Um capitão impotente que observa o seu navio à deriva da fúria do mar durante a mais intensa das tempestades. Uma folha... que plana ao acaso tal qual a vontade dos ventos. Eu tenho escolha? Não! Eu tive escolha. Eu escolhi o caminho certo... antes tivesse escolhido o errado. Mas agora é tarde! Não adianta chorar, não adianta se lamentar, não adianta tentar retroceder e nem tampouco se adiantar. O tempo é esse! A hora é essa! Viver é sofrer! No passado eu não existia... no futuro, eu deixarei de existir... então se eu quero viver que seja hoje... que seja agora! Mas a pergunta é... eu quero viver??? A única resposta que eu tenho encontrado é... que ainda que sem motivos... ainda que sem porquês... eu devo viver. Eu devo viver!!!

Páginas

Subscrever Poemas

anadolu yakası escort

bursa escort görükle escort bayan

bursa escort görükle escort

güvenilir bahis siteleri canlı bahis siteleri kaçak iddaa siteleri kaçak iddaa kaçak bahis siteleri perabet

görükle escort bursa eskort bayanlar bursa eskort bursa vip escort bursa elit escort escort vip escort alanya escort bayan antalya escort bayan bodrum escort

alanya transfer
alanya transfer
bursa kanalizasyon açma